新叶初冉冉,初蕊新霏霏。逢君后园宴,相随巧笑归。
亲劳君玉指,摘以赠南威。用持插云髻,翡翠比光辉。
日暮长零落,君恩不可追。
二十男儿面似冰,出门嘘气玉蜺横。
未甘身世成虚老,大见天心却太平。
狂去诗浑夸俗句,醉余歌有过人声。
燕然未勒胡雏在,不信吾无万古名。
百里乡心海雁飞,三年官况野鸥知。儿童早已占归信,弟子应能颂去思。
茅屋荒田春草草,杏花深巷雨丝丝。人生适意须行乐,驷马高车恐未迟。
酒来宛国注红香,鱼出凉亭荐雪肪。多病浪仙都□此,空哦清句嚼冰霜。
临流脉脉怀归客,检历匆匆欲尽年。公子坐分除夜酒,故侯来渡夕阳船。
灯前乡梦烦龟卜,霞外仙书倩鹤传。谁道相违不相忆,心同淮泗日洄沿。
辛夷才谢小桃发,蹋(tà)青过后寒食前,
四时最好是三月,一去不回唯少年。
吴国地遥江接海,汉陵魂断草连天。
新愁旧恨真无奈,须就邻家瓮(wèng)底眠。
辛夷花刚刚凋谢,小桃花又接续开放了。三月三踏青过后,直到清明前。
三月里的这段日子,正是四季里最美好的时节,可是年少青春却一去不返。
当此之时,遥远的吴地,江流入海,长安汉家陵墓春草连天,惹人肠断。
新愁旧恨萦绕心头,自知无法消除,还得在邻家酒瓮旁烂醉而眠。
辛夷:一种香草。发:开发。谢:凋谢。蹋青与寒食:是古代的节日,寒食节在清明的前一天(一说前两天)。
汉陵:汉陵,即西汉历朝帝王的陵墓,在陕西成阳北原(亦称五陵原)。
瓮:酒瓮。
卷箨正离披,新枝复蒙密。翛翛月下闻,褭褭林际出。
岂独对芳菲,终年色如一。
仲尼既已没,余亦浮于海。
昏见斗柄(bǐng)回,方知岁星改。
虚(xū)舟任所适,垂钓非有待。
为问乘槎(chá)人,沧洲复何在。
孔夫子已经死了许多年,我如今也在乘船浮游大海。
天黑见北斗星斗柄掉转,才知道新的一年已经到来。
任轻便的木船随意飘去,垂下钓竿并没有什么期待。
问一问那乘槎归来的人,海上仙洲究竟在什么地方?
仲尼:即孔子。孔子姓孔名丘,字仲尼,后世尊称为孔子。浮于海:语意,表示不得志而避世。
昏:黄昏,天色将晚时。斗柄:指北斗七星第五至第七的三颗星。回:指回复到前一年年终时的位置。岁星:即木星。古人以其岁行一次,用以纪年。岁星改,是说一年又要过去了。
虚舟:轻舟。
乘槎人:槎,指竹、木筏。沧洲:指海上可供隐居之处。
随辈猖狂搅客心,区区斗粟苦相寻。前行堕地后不止,我自绝粮渠复侵。
归兴渺然风瑟瑟,壮怀如此夜沉沉。欲投忌器空搔首,盼杀羲轮辗宿阴。
古贤真好事,渎以伯牙名。岸转天无尽,春回草渐荣。
当年流水曲,今日赋诗情。可惜知音少,令人恨未平。