春倚枝头怅旧新,那堪水石更粼粼。书空已悟从前事,问影偏怜此日身。
饮涧可知麋性乐,餐霞转觉道情亲。泉声悬树涓涓响,崖畔谁来方隐沦。
石梁飞度接花茵,殿阁经行觌胜因。香气入衣初不触,钟声到耳迥无尘。
木童石女宾中主,翠竹黄花觉后身。忆旧临风三叹息,碧潭明月影磷磷。
山东持木铎,高识世难群。
览照惊秋鬓,看碑见旧文。
救时曾抗牍,退迹欲眠云。
帐外横经者,清朝已立勋。
新命千龄启,鸿图累圣馀。天行应潜跃,帝出受图书。
礼若传尧旧,功疑复夏初。梦游长不返,何国是华胥。
晨起日色昏,村落隐轻雾。相将楼上来,豁然乾坤露。
晴高大岘云,秋远济阴树。海山何处归,万里如可步。
去国山河在,登高入望新。只今烟树色,无复旧时春。
何人斸得一片木,三尺春冰五音足。一弹决破真珠囊,迸落金盘声断续。
飘飘飖飖寒丁丁,虫豸出蛰神鬼惊。秋鸿叫侣代云黑,猩猩夜啼蛮月明。
潏潏汩汩声不定,胡雏学汉语未正。若似长安月蚀时,满城敲鼓声噒噒。
青山飞起不压物,野水流来欲湿人。伤心忆得陈后主,春殿半酣细腰舞。
黄莺百舌正相呼,玉树后庭花带雨。二妃哭处山重重,二妃没后云溶溶。
夜深霜露锁空庙,零落一丛斑竹风。金谷园中草初绿,石崇一弄思归曲。
当时二十四友人,手把金杯听不足。又似贾客蜀道间,千铎万磬鸣空山。
未若此调呦呦兮啁啁,嘈嘈兮啾啾。引之于山,兽不能走。
吹之于水,鱼不能游。方知此艺不可有,人间万事凭双手。
若何为我再三弹,送却花前一尊酒。
秋色浮江上,烟波共渺然。苍茫迷远渚,寥落向遥天。
折叶惊寒雁,飞花点钓船。伊人不可即,怅望水云边。
醉梦萧森蝶翅轻,一灯无语梦边明。虚檐急雨三江浪,老木高风万马兵。
枕簟先秋失残暑,湖山彻晓看新晴。对床曾有诗来否,为问韦家好弟兄。
春晚北楼上,风多忘日暄。见花思酒客,望柳忆柴门。
高下城中屋,青黄水上村。谁知飘泊处,犹似触篱藩。