湆澹险怪士,气马如狂涛。趋蹶日万变,风石常相遭。
浮沈有命在,险易如人何。此累稍稍远,十里无横波。
剑潭澄寂客,注酌无丧得。狂心到此阑,观水还无观。
蟾光中夜静,银色满襟寒。谩对浮屠笑,若心应了了。
莫看滩上涌,但取潭中照。
蘧然真梦午钟回,独倚风轩数落梅。
鼻观得香无处觅,僧空寂寂定初开。
老去溪干作钓翁,心閒无事与僧同。梦回喜见晓窗白,旱久愁看暮岭红。
案上旧书因暑废,樽中美酝为贫空。不凡不圣伊谁会,别是吾侬那一通。
老树菌生铺兔目,断蹊泥湿印牛蹄。山僧渡水双携履,野客归村独杖藜。
群鸟争枝声上下,孤松夹涧影东西。行吟注意搜诗料,欲近前溪路忽迷。
野店相依门向背,牧童对语岸东西。草枯白见樵成径,木落红随叶入溪。
色有浅深峰远近,影无长短树高低。眼前好句闲收拾,归到书窗却自题。
漷南有农者,家仅一两车。王师征淮蔡,官遣给军储。
翁无应门儿,一身老当夫。劳劳千里役,泥雨半道途。
到军遭焚烹,翁脱走故闾。车牛力既尽,户籍名不除。
府帖星火下,尔乘仍往输。破产不重置,笞箠无完肤。
翁复徒手归,涕洟满敝襦。问家墙屋在,榆柳馀残株。
野雉雊梁间,狐狸穴阶隅。老妻出佣食,四顾筐箧无。
有司更著役,我实骨髓枯。仰天哭欲死,醉吏方歌呼。
岁时瞻拜倍伤神,回首中庭泪满巾。斯道未闻缘底事,直惭温饱负吾亲。
楼下南来水,清泠百尺深。
菰蒲终夜响,杨柳半溪阴。
日月驱人世,江湖动客心。
向来歌舞宴,达晓看横参。
四时更代谢,物化常随之。春华曾几何,岁月忽如兹。
严风动高林,百草具巳萎。人生况有役,忧患乃其宜。
弃捐勿复念,出入由化机。安得松乔术,邈与世相违。
古史散左右,诗书置后前。岂殊蠹书虫,生死文字间。
古道自愚蠢,古言自包缠。当今固殊古,谁与为欣欢。
独携无言子,共升昆仑颠。长风飘襟裾,遂起飞高圆。
下视禹九州,一尘集豪端。遨嬉未云几,下已亿万年。
向者夸夺子,万坟厌其巅。惜哉抱所见,白黑未及分。
慷慨为悲咤,泪如九河翻。指摘相告语,虽还今谁亲。
翩然下大荒,被发骑骐驎。