君弹绿绮琴,妾赋白头吟。君意都忘弦上语,妾词空写心中素。
昔日还同得水鱼,今朝忽若经霜树。妾颜比少未成衰,君心已改少年时。
弃置文鹓逐鸡鹜,旧事尽乖新事宜。妾意将君比明镜,一物何曾照双影。
风中柳絮未曾粘,浪里浮萍那得定。君岂东流去不返,缺月终期有时满。
弹却眼中泪,自唱白头吟。
借君向时耳,明妾今朝心。
身苦尚可忍,心苦不可禁。
妾心似妾镜,对景长相寻。
君心似君琴,转手成别音。
失身妾命薄,轻身妾恨深。
再唱白头吟,击碎青玉簪。
汉家天宇阔,日月不暂闲。常将古今骨,裨作北邙山。
山高势已极,犹自凋朱颜。
兔丝附青松,松高丝亦长。
何意秋风来,委蔓随飞霜。
海行无信风,春行无信时。
瑶轸曾误人,勿复欺新知。
事君以红颜,欺我以白头。
有夫莫令客,客心不可柔。
送郎下西洲,畏侬不回顾。恨煞浪头风,转向烟中树。
烟树冷茫茫,风来吹断肠。赠我双环镯,不如置道傍。
失却青丝素发生,合欢罗带意全轻。
古今人事皆如此,不独文君与马卿。
杏花零落柳毵毵,独倚危栏望碧潭。春到江南肠已断,况无春色到江南。
贪程只为看庐阜,及到停舟恨颇浓。云暗半空藏万仞,雪迷双瀑在中峰。林端莫辨曾游路,鸟际微闻向暮钟。长愧昔年招我入,共寻香社见芙蓉。
共泛归槎锦水浔,一尊岐路惜分襟。明河夜落西征赋,白日秋悬近侍心。
七泽风高闻断雁,五陵花发待华簪。经途不负淮南约,迟尔同扳桂树林。
试听《白头吟》,慢饮尊中酒。古来悲白头,人情苦难久。
结发为夫妻,百年期白首。容颜衰落相弃捐,何况君臣与朋友。
汉高宽大主,萧何开国功。谗言一以入,几死天狱中。
陈馀与张耳,刎颈同生死。一朝争相印,雠雠世无比。
周文吕望不再见,管鲍结交宁复闻。玄德孔明若鱼水,胶漆孰如雷与陈。
斯人自此一以少,今世求之更无有。谈笑寻戈矛,那能托身后。
听我歌,歌《白头》。劝君饮,君莫愁。日月有时而剥蚀,世态谁能终不易。