争开不待叶,密缀欲无条。
傍沼人窥监,惊鱼水溅桥。
海山春色等閒来,朵朵还如人面开。千载避秦真此地,问君何必武陵回。
江衔洞庭急,君山屹半川。
别知江有国,大率水多仙。
环绕八百里,洪蒙十万年。
晚春桃正碧,南客晓浮船。
残月迷春晓,桃花怯夜寒。
何人示妆洗,先傍玉阑干。
细雨春寒江上时,小桃攲树出疏篱。从教一簇开无主,终不留题崔护诗。
孤城晓角清霜度,近市柴门旭日开。羌笛戍关情欲断,兰桡沙际首空回。
风尘荏苒催蓬鬓,云物凄凉恋古台。却忆帝乡仙驭远,漫天雨露不胜哀。
桃花春色暖先开,明媚谁人不看来。
可惜狂风吹落后,殷红片片点莓苔。
桃花在渐暖的春色里先于百花绽放,谁能忍住不去看那明媚美丽的颜色?
可惜初春的狂风地吹过以后,那美丽的花瓣却只化成片片血红的颜色点缀在青苔之上。
景公昔繁刑,市中有鬻踊。为感晏子言,汤网三面纵。
治典有重轻,所贵因时用。谲谏果何补,期会适巧中。
吾友小豪子,援溺怀隐痛。系铃期解铃,铃解反吾颂。
雨露本天功,贪天虑惑众。对此纪念物,聊借碧纱幪。
持置香案前,晨夕伴清供。
武陵人去水横陈,独向玄都管领春。
日暖风轻尘扑面,刘郎空老苦吟身。
照水桃花树,春风灼灼开。
虽非天上种,何异观中栽。
帝子吹笙罢,渔人信棹回。
故园何处是,目尽望乡台。