千门月色石城头,虎踞关前此夕秋。碧海路漫归梦远,玉虚天阔露华流。
潭龙欲醒珠偏洁,洞鹤长鸣韵更幽。却怪同游赊酒客,纵横杯杓使人愁。
七里严陵濑,三声旧断猿。成仁身后事,之死梦中魂。
白日空军幕,青编美相门。南来一鸣雁,犹感鹡鸰原。
鹅城西畔入龙渠,茂宰閒邀出郭车。画里云山偏过鸟,镜中菱荇不潜鱼。
斜阳隔岸通樵唱,明月当空照客裾。到处风流问湖水,郎官今夜醉何如。
平生羞捷径,到此尚狐疑。望断澹台路,登高赋所思。
蘋花吹香柳花落,秭归清啼答姑恶。午帘睡思逐晴丝,静听新篁堕春箨。
高树寒阴落掩扉,城头钟阜夕烟微。青枫江上人才返,黄菊花初蟹欲肥。
行乐系钱随处好,论诗烧烛隔年违。黑头那易身无事,且为频来趁短晖。
近依城北住,幽远少人知。积雪行深巷,闲云绕古篱。
竹花冬更发,橙实晚仍垂。还共岩中鹤,今朝下渌池。
心重吴山老,天教闲许长。
事多因醉遣,心半为山忙。
风恬日暖荡春光,戏蝶游蜂乱入房。
数枝门柳低衣桁(héng),一片山花落笔床。
梁园日暮乱飞鸦,极目萧条三两家。
庭树不知人去尽,春来还发旧时花。
春风柔日光暖满目荡漾春光,蝴蝶和蜜蜂不时乱飞进厅房。
门前的几枝柳条低拂着衣架,一片山花飘落在了笔床之上。
梁园之中夕阳已西下,只有点点乱飞的乌鸦,放眼望去满目的萧条,零零落落三两户人家。
园中树木你怎能知道,人已散尽失去了繁华,一年一度春风又吹过,依然开着昔日的鲜花。
恬:这里指风柔和。
衣桁:犹衣架,挂衣服的横木。笔床:卧置毛笔的器具。南朝陈徐陵《〈玉台新咏〉序》:“翡翠笔床,无时离手。
梁园:兔园,俗名竹园,西汉梁孝王刘武所建,故址在今河南省商丘市东,周围三百多里。园中有百灵山、落猿岩、栖龙岫、雁池、鹤洲、凫渚,宫观相连,奇果佳树,错杂其间,珍禽异兽,出没其中。日暮:傍晚,太阳落山的时候。极目:纵目,用尽目力远望。萧条:寂寞冷落;凋零。
发:绽放。
又放轻帆泊晚沙,竹篱生笋柳生花。风吹蘋叶知潮上,烟出松门见日斜。
屏外乞浆无杵臼,桥头包饭有胡麻。停舟不用淹歌舞,四海于今未一家。