少小听歌怕唱愁,一声楚尾与吴头。
如今身在伤心地,但见春光莫上楼。
草草事行役,迟迟违故关。碧帏遥隐雾,红旆渐依山。
感激酬恩泪,星霜去国颜。捧刀金锡字,归马玉连环。
威凤翔双阙,征夫纵百蛮。应怜宣室召,温树不同攀。
杏花春色望中新,赋就欢冯狗监陈。鞭似祖生先竞着,璞如卞氏晚同珍。
已看剑气冲牛斗,岂为山灵诞甫申。莫道禹门高万丈,雷声震处是通津。
川上值楼开,寒山四面来。竹吹人语远,峰碍鸟飞回。生死别离陌,朝昏云雨堆。谁知独立意,溅泪落莓苔。
高阁成长望,江流雁叫哀。凄凉故吴事,麋鹿走荒台。
药裹长随老杜居,全凭坐客诵方书。
岩前激电空闻烂,屋上繁星顿觉疏。
遥望未能知匹马,不祥幸免见渊鱼。
诗家善谑坡应尔,旅馆清斋泽也如。
似说北门春色近,试分东壁夜光余。
烦君漫举卢仝事,此事非予却是渠。
金风吐商管,秀色浮山椒。苔乾石骨瘦,水落溪毛凋。
埃尘暗箯舆,风霜缁客貂。藜羹浥野饭,松醪酌村瓢。
会当对榻语,竹坞风萧萧。浣肠去旧学,词源涌春潮。
广坐人中便识真,德容言貌每相因。
龙山落帽相嘲论,引得文章压世人。
为贫轩冕未忘情,宁使栖迟抱六经。
安得神仙断鲸剑,拂开云翳露天青。
雾浓玄豹终朝隐,冰薄猜狐抵夜听。
昏垫直疑皆饮鸩,沉冥何苦辨清醒。
持身端的在兢兢,谨独方地愧作情。
莫道隐微人不见,暗中临我有神明。