寂寞文园病渴馀,寻春偶入绛仙居。西湖十里莲如锦,试比卿妆总不如。
切肉作羹,母呼进菜。侍侧劝餐,母匕不再。獭能报本乌返哺,夕膳晨羞阙供具。
母曰汝贫,毋以我故。加豆盈觞,匪行我素。俄焉空庭感风树,为丰为啬总不御。
吁嗟乎!儿无母哺哺于儿,抚兹怀棬双泪垂。
自恨无媒出嫁迟,老来方始遇佳期。
满头白发为新妇,笑杀豪家年少儿。
徵君昔嘉遁,抗迹遗俗尘。了心悟有物,乘化游无垠。
道丧历千载,复存颍阳真。上虞佳山水,晚岁耽隐沦。
内史既解绶,支公亦相亲。儒道匪远理,意胜聊自欣。
洄沿南溪夕,流浪东山春。石壁践丹景,金潭冒绿蘋。
探鍊备海峤,赏心寓情人。奈何灵仙骨,锹翮瑶池津。
寥寥虚白宇,夙创招提因。家风缅多尚,玄德谢无邻。
谬陪金门彦,矫迹侍紫宸。皇恩竟已矣,遗烈庶不泯。
岂是昧容华,岂不知机织。自是生寒门,良媒不相识。
雁过白云冷,木落遥山碧。游筇懒不携,良友近可即。
平地当登高,少长集吟室。有酒期共饮,欢焉布瑶席。
座无拘忌流,醉醒取各适。襟情未必同,臭味自不隔。
古人师与友,所重均受益。后世务面交,毁誉乱曲直。
攻玉藉他山,引针赖磁石。各勉百年身,磨砻互尽力。
是时日欲暮,寒光动西壁。照见座中人,各有好颜色。
聚首苦不常,欢饮忘主客。相期敦久要,觞咏继今夕。
满纸飞腾墨彩新,谁知作者性情真。寻常字亦饶生气,忠孝诗难索解人。
一代风骚多寄托,十分沈实见精神。随园毕竟耽游戏,不及东川老史臣。
千年埋没竟何为,变化宜将万物齐。
安得风胡借方便,铸成神剑斩鲸鲵。
名山主簿实堪愁,难咬他家大骨头。
米纳功南钱纳府,只看江面水东流。
岁暮克昆仑,旌旗冻不翻。云开交趾地,气夺大和魂。
烽火连山树,刀光照弹痕。但凭铁和血,胡虏安足论!