适性即为乐,处安宁怨贫。客来遗我书,乃在泾水滨。
再拜读此书,道意何慇勤。昔为鸾与凤,今为参与辰。
相思千万端,缕缕难具陈。浮云蔽白日,游子殊苦辛。
道远行不易,戚恻伤我心。
客向华山去,过宿长安坊。明日复延伫,大醉使君堂。
使君之父松鹤翁,银髯雪鬓来从容。见我更取大斗出,一饮已倾三百钟。
匆匆数语见胸次,四座通看独神异。此翁本是天上人,世间图画空相似。
徂徕之松千尺长,终日纷纷云气翔。南极老人跨鹤至,其下可许寻常当。
翁言明日是初度,满庭宾客如烟雾。使君自喜春日长,天际谁知有仙婺。
灵药闪烁堆玉盘,持以赠翁翁自看。一粒便可八千岁,几度笑观沧海乾。
我执翁手为翁语,世上如翁几人许。生儿不忝杜与房,举手争看乔共梓。
群仙今日上翁堂,何以赠之云锦章。綵衣先见二千石,使翁姓字千载香。
晓来乘兴步高冈,便就幽斋作醉乡。
邻寺楼台分两面,一家池馆得中央。
南坡嫩橘寒倾日,北牖疏筠小带霜。
更待怪松擎积雪,莫辞访戴举瑶觞。
幽人作计筑幽居,傍水为亭手植芦。
何爱世间闲草木,只缘胸次有江湖。
茫茫海树远生烟,推过篷窗对月眠。
半夜橹声摇梦醒,趁潮多有渡江船。
客亭杨柳叶初残,歌咽秋空惨别颜。
吟爱好峰归越路,醉冲寒雨出秦关。
烟萝庭户重栖倚,渔浦人家旧往还。
纵使功名无分得,免教心在怨尤间。
尘外青山绿水纡,水山深处著吾庐。竹园久与尘嚣隔,松菊真成吏隐居。
接地风声浮潋滟,倚天峰影照澄虚。抛书不尽閒居兴,海岳悠悠意有馀。
三生同听寺楼钟,紧峭芒鞋任所从。
莫向华亭觅船子,赵州桥下有青龙。
南山有古柏,高出青云端。根固叶自茂,何惧霜雪寒。
幸无大匠知,免被斧斤残。华屋有时倾,栋梁难独完。
不如守本性,凌寒寿千年。
宣平隐处今始过,烟霞城郭路几何。
野渡谁浮夕阳艇,空山尚乡樵人歌。
石坛荒凉叠苔藓,谷鸟啁哳深松罗。
何当更值卖酒至,一笑使我朱颜酡。