触目风光不易裁,此间何似舞雩台。病躯若得长无事,春服成时岁一来。
窈窕云房深复深,层轩俄此快登临。卷帘一目遥山碧,底是高人达观心。
午咏招提游顿花,太原更宿老禅家。病躯偏爱幽栖好,高枕虚堂皓月华。
姑射风姿绝点埃,年年长是腊前开。
方疑今岁无消息,多谢君能折取来。
少年有志觅封侯,老去知非万事休。
薄有田园能自适,不妨卖剑买黄牛。
几见篆烟爇茑萝,白星黄石毓灵波。赤松果剩凌云地,尚有彭篯日月多。
挟矢候江阴,鼋鱼出绿浔。年华生意苦,天地杀机深。
掬水犹磨雪,侵肌竟是金。高山不可住,令我独沉吟。
世上驱驰祇自纷,芒鞋有路出尘氛。春晴踏遍千郊翠,秋好穿残五岳云。
幽意只同藜杖得,閒踪时趁鹿麋群。侯门珠履三千客,野外谁堪半席分。
美人不可期,迢遥隔江浒。惟遣白云来,伴我幽栖处。
忆昔飞凫来上国,作县声名动宸极。
今朝颇怪空马群,十年所得真鸡肋。
笑指滁阳有佳处,手把一麾留不得。
醉翁相望百年间,琅琊自此添颜色。