四角雕轮三足马,请君暂憩瓜庐下。天荆地棘康庄途,问此牺栖胡为者。
秋霜昨下羊肠坂,春风自暖桑榆社。
行路难,游说难。前车既已覆,后车心亦寒。宣尼欲历聘,竟厄陈蔡间。
仪秦骋雄辨,黑貂几摧残。王阳不能驱九折,郦生祸起三寸舌。
千古无人吊章亥,一贤岂尽贤鬷蔑。行路难,游说难。
我将焚车深反关,不复更思山上山。口中舌在毋翻澜,从渠相见嘲冥顽。
倚剑且勿叹,听我《行路难》。世途反覆多波澜,焦原九折未为艰。
君不见汉谣斗粟歌未阑,长门一夕秋草残。骨肉之恩尚如此,何况他人方寸间。
又不见绛侯身荣应繫狱,贾生终对长沙鵩。功成更觉小吏尊,才高宁避明时逐。
所以赤松子,远赴中林期。谁能吴江上,见笑鸱夷皮。
骊龙有珠在沧海,劝君逆鳞勿婴之。子推介山下,屈原湘江湄。
当时枘凿自不量,至今憔悴令人悲。行路难,难为言,沧浪一棹且归去,长安大道横青天。
行路难,居不易,
旋买生柴煮一字。三千风不直一杯水,
何用狂吟动天地。郡不见陆天随。
忍穷读书白眼屠沽儿。又不见孟东野,
载少於车车是借。丈夫吐气摩星斗,
六印黄金真唾手。莫吟诗,
诗能穷人君不知。古人坐诗穷到骨,
今人方笑古人痴。又闻夜半舟移壑,
却叹东门黄犬华鹤。人生短长无百笑岂易得,
莫惜床头沽酒钱。
行路难,路悠长,壮年委身事君王。明镜绿发能几时,不觉两鬓垂秋霜。
君不见陆士衡,空叹华亭白鹤鸣。又不见张季鹰,秋风忽动江东情。
人生富贵有天命,知机自古称为明。行路难,难为言。
沧江一棹且归去,柴门深巷横云烟。
行路难,空长叹。河北秋风八月寒。蓟门烟树何迷漫。
征衣密缝慈母线,天涯鸿雁孤飞倦。不见齐州九点烟痕青,但见济水七分清泠泠。
凿石蓄潴济漕运,河为控制波为渟。奈何水势建瓴下,淮黄交汇如沧溟。
天吴夜舞老蛟泣,蜃楼杂沓飞涛腥。嗟余鼓枻苦行役,长波乃遇石尤逆。
金堤溃决若瓠子,八十三丈涛头碧。转篷捩舵舟不前,十里五里日向夕。
舟子饥呼邪许声,一唱百和凄以清。安得长房缩地术,过此八闸奔流疾。
行路难,不待人情反覆间。人情有正方有反,有仰方有覆;
当其未反未覆时,尚觉彼此两相关。如今人情首尾都险绝,安有正反、仰覆之二端。
呼天谈节侠,指水结盟坛;芬芳可以佩,甘美可以餐。
此时蜜中已藏剑,岂有肝胆许所欢。吁嗟乎!吾不能如鹿豕之蠢、木石之顽,安能与人无往还;
往还未竟凶隙成,闭门静坐不得安。行路难,念之使人心胆寒。
行路难,东南地倾水瀰漫。三江五湖沧海宽,鱼龙出没肆神奸。
万斛不劳一蹴翻,江水有潮溪有滩。钱塘潮头平越山,乘潮寄命呼吸间。
上滩篙挽寸步悭,下滩小跌沦奔湍。我行河道差若安,亡奈众堰为阻艰。
两牛力尽费跻攀,咫尺犹如限重关。行路难,西南之险更莫言。
一山至有百八盘,猿猱欲上愁复还。汝如惮行要登船,恐汝胆落濆淖旋。
此去投北经中原,昆崙万里倾浊澜。一吞数舟岁常然,舟楫么么吁难全。
陆行崤函车不前,况复羊肠万屈蟠。其馀禹历诸山川,深入无底高㨖天。
行路难,有如此,不如闭门且隐几。门前有地平如砥,无忧那忧勃堆起。
水中走马,其可行?木末种莲,其可生?彭泽县中五斗米
,何如高卧北窗无俗情。
猛虎怒号山无色,百兽闻之俱辟易。
一朝失所遭束缚,稚子芦矢来学射。
暖日晴风弄远晖,好山嘉树绿成围。唤回僧梦蒲牢响,点破溪烟属玉飞。
麦陇近秋垂穗熟,鱼梁向晚得鲜归。何人解作诛茅计,莫叹桃源客到稀。