昏旦倦兴寝,端忧力尚微。廉颇不觉老,蘧瑗始知非。
授钺虚三顾,持衡旷万机。空馀蝴蝶梦,迢递故山归。
泽国鸿雁集,衡门风雨深。斋居抱行素,恻恻感秋吟。
久怀延陵风,高驾幸过临。惠然襟期合,孰云旷难寻。
既洁樽中醪,载拂床上琴。无言一会易,赖写千古心。
忆昔倾盖时,游集多朋簪。临觞忽不乐,感旧复慨今。
盛时不重来,白发苦相侵。斯文恐将坠,勖尔道自任。
三江多兰茝,地古饶云林。跂望信修阻,尚忆金玉音。
川平落日迥,落照满川涨。复此沦波地,派别引沮漳。
耿耿流长脉,熠熠动微光。寒乌逐查漾,饥鹈拂浪翔。
临泛自多美,况乃还故乡。榜人夜理楫,棹女暗成妆。
欲侍春江曙,争涂向洛阳。
北设长城陷敌尘,更来劳力武陵民。
我疑洞里栽桃者,便是当时筑版人。
一星残烛照离堂,失计游心归渺茫。不自寻思无道路,为谁辛苦竞时光。九衢春色休回首,半夜溪声正梦乡。却羡去年买山侣,月斜渔艇倚潇湘。
溪南溪北鸟啼处,树头树底梅已空。绝叹不如木上座,伴君千叠夕岚中。
汉柳秦沟潞水春,长安依旧小郎新。风云漫属僧繇壁,蹊径空回季路津。
陌上标旂斜度雨,里中车马暗生尘。羁怀未问刘蕡事,且向中原寄此身。
寒映秋芳数枝玉,冰绡宛是湘江曲。
能使湘灵怆别魂,瑶瑟泠泠怨秋绿。
霓裳奔月留难住,锦衾红烛生愁绪。
墨花化作秦淮云,犹向妆楼日来去。
魏子手挽高丽弓,气满两石开青虹。田郎亦自号猛手,谈笑弯弓自裹肘。
秋风系马古原下,合耦翩翩习步射。眼中何有百步的,彊干惯使千年柘。
共惊二子手法利,突如流星中如树。侧身仰视秋云开,飞鸟顾之不敢度。
壮哉二子气如虹,左挥右霍真两雄。燕山秋高太白动,寒日猎猎吹胡风。
前时出军大同垒,红缨白马多乳子。柔丝斗弩不解持,吹竽之滥诚可嗤。
彼乳子者何足道,可惜王师直为老。吁嗟田魏二子真雄才,高坛大纛何有哉。
一心忧道不开眉,懒扣黄扉谒故和。
有累只因难弃鹤,无疑何用苦求龟。
常厨饮食夷齐辈,晚笔文章汉魏时。
冷笑富家钱塞屋,兰亭谁更有真碑。