幽人旧隐洞庭北,山灵独许心相得。幽人今葬山之阳,汀兰岸芷无颜色。
佳儿挟策游神州,南归却抱终天忧。从今愁见旧风物,不上岳阳城上楼。
孤蝉鸣水湄,独立少人知。
急恐移他树,清还似旧时。
曾同秋馆听,并起雨堂思。
南望临风久,经年不得诗。
穹庐悄悄夜漫漫,午醉醒来坐席寒。富贵有媒皆豹变,功名无分独璃蟠。
子陵实愧三公爵,靖节非轻一县官。高捲毡帘对明月,秋风一曲入琴弹。
春风江头吹柳枝,闺中佳人怨别离。长城烟草渺天北,重见郎面知何时。
欲飞向君无羽翮,登山望远双瞳碧。寸心似石无转移,遍体随之总成石。
相思誓与天地久,肌骨犹香坚不朽。征夫飘泊终不归,纵活孤帏难独守。
岫花红簪螺髻绿,雨露朝昏足膏沭。银河云锦织衣裳,月光为镜天为屋。
呜呼六朝重镇姑孰城,前后藩臣来驻兵。为臣不忠取屠醢,何如贞女身长在。
亭亭碧山椒,依约凝黛立。
何年荡子妇,登此望行役。
君行断音信,妾恨无终极。
坚城不磨灭,化作山上石。
烟悲复云惨,仿佛见精魄。
野花徒自好,江月为谁白。
亦知江南与江北,红楼无处无倾国。
妾身为石良不惜,君心为石那可得。
朝望夫,暮望夫,
一夕化作山石枯。潮水去却回,
行人来不来。