行尽胡天千万里,唯见黄沙白云起。马饥跑雪衔草根,
人渴敲冰饮流水。燕山仿佛辨烽戍,鼙鼓如闻汉家垒。
努力前程是帝乡,生前免向胡中死。
哀怨杨叛儿,骀荡郎知否。香死博山炉,烟生白门柳。
青春上阳月,结伴戏京华。龙媒玉珂马,凤轸绣香车。
水映临桥树,风吹夹路花。日昏欢宴罢,相将归狭斜。
净净,泉鸣,君听。此何声,山应。跏趺坐兮琴初停,斯音非浊非清。
三桧青。树下杳冥冥,深涧万古流不盈。
不言而信,无为而成。盘陀石上,此际吾心正平。兰与蕙兮芳馨,纷绿叶兮长生。
高人焉用名。岩花传其情,法曲集其灵,谁其画者王叔明。
嶕峣。单椒。诛茅。托而逃。谁招。千年故丘还其巢。白头心事飘萧。
歌且谣。把臂旧渔樵。说此中几人我曹。
令威去后,无梦归辽。幼安涕泪,消与白衣皂帽。山有木而风号。
海有涯而波滔。思君无暮朝。心同媒何劳。斗柄带招摇。
望京楼望天泬寥。
登临。危岑。千寻。快披襟。长吟。惟翁浩然通天琴。凤鸾声振高林。
群籁瘖。意趣自萧森。叹世人、孰知我心。
人琴与共,其德愔愔。出琴与适,寥落山高水深。幽涧泉兮涔涔。
大海潮兮湛湛。秋闺啼夜砧。春山鸣春禽。旷代几知音。
放怀天地无古今。
六尺龙须席,尺二虎珀枕。甲夜不见侬,丙夜不成寝。
寓形宇宙间,佚我方以老。流光安足恃,百岁同过鸟。
顷予萦网罗,文采缘自表。自古山林人,何曾识机巧。
但记寒岩翁,论心秋月皎。黄香十年旧,禅学参众妙。
虚怀养天和,肯徇奔走闹。官居职事理,晨起何用早。
桐阴满西斋,叱吏供洒扫。眷予东南来,野饭煮芹蓼。
葆光既清高,令尹亦高蹈。相将古寺行,软语颓晚照。
公家有畸人,虚缘能自保。卜筑嵩山阳,何当从结好。
中山饶胜景,一览未易了。何时命巾车,共陟云外峤。
翻思筋力疲,不复追踊跳。公诗拟《南山》,雄拔千丈峭。
形容逼天真,邂逅识其要。藩篱吾未窥,敢议穷阃奥。
可怜白门柳,依依二三月。一曲杨叛儿,飞花乱如雪。
明明汉月空相识,道路只今多拥隔。
去住彼此无消息,时独看云泪横臆。
豺狼喜怒难姑息,自倚红颜能骑射。
千言万语无人会,漫倚文章真末策。