吾乡故人零落尽,见子老成殊慰心。祥金百鍊乃利器,桐尾方焦逢赏音。
河东臬府幕下士,飞传来作朝正使。太和岭上盗已空,旌旗尽是官军红。
杀人如麻道路绝,朝狐暮枭竞巢穴。严风歘起霜倒飞,塞日黯淡寒无辉。
子来未几遽言归,使我东望泪沾衣。岂不闻并州少年游侠子,手携玉龙最轻死。
并州将军刘越石,夜半登临长啸起。汾河直来绕郡城,雁门离石寒峥嵘。
老旻四叶弹丸地,大梁全师劳再征。一朝征贼辄破碎,大将不诛天失刑。
为子作歌歌愤激,眼中太行如动色。安得壮士射乌弓,为落搀抢连太白。
鼓角声中漏未终,衣寒官烛屡销红。百年海岳回元气,一代文章有古风。
仙掌露漙金沆瀣,觚棱雪散玉玲珑。祗惭白首河汾客,得与群贤此会同。
江上楼居景自清,阑干朝暮傍阴晴。数峰残雨云间湿,一水斜阳岛外明。
树隔钓歌分浦出,风移帆影近窗行。綵衣白发宜春酒,更喜田园乐事成。
老鹤幡然忆楚皋,南来直渡浙江涛。千年故国悲城郭,万里晴空见羽毛。
候馆夜吟飞綵翰,灵坛秋醮振琅璈。隃麋白屋山中路,留得仙家旧种桃。
雪树生香满佩巾,紫霄最上集仙真。苔荒鹤迹浑无路,花暗笙声不见人。
瑶圃月寒通白晓,丹台云暖驻长春。莫教流水山前去,恐似桃源客问津。
山石犹有理,山木犹有枝。
人生非木石,别久宁无思。
愁来步前庭,仰视行云驰。
行云随长风,飘飘去何之。
行云有时定,游子无还期。
高梁始归燕,鹈晙已先悲。
有生岂不苦,逝者长如斯。
已矣复何事,商山行采芝。