田翁福寿齐,世代居农桑。儿孙有远志,劳劳各一方。
老妻贤且健,日弄曾雏忙。倖存数亩田,肯令悉抛荒。
白发不言衰,犁锄差堪将。晨起天微曙,暮归月昏黄。
三餐温饱馀,尚能补小康。念念除夕近,天伦乐一堂。
吾亦农家子,恋恋在吾乡。事暇垄上过,相与话衷肠。
津津道政善,终岁不纳粮。民风淳如此。奚疑太平世。
无声深夜散银沙,恍疑窗明湛月华。高士卧云清见骨,藐姑设色艳于花。
谁悲失路关山客,不避围炉富贵家。堪笑人情分冷暖,天公相待原无差。
来从公子十日饮,去浣京华十丈尘。梦想楼台落江渚,急搜诗句报都闉。
艳姬骄马满衢路,熟鸟高花忘主宾。乞与熊侯三万日,茂陵秋气射麒麟。
但见怀金要路登,未闻正士逐云腾。金钗十二罗莺燕,珠履三千效犬鹰。
满架芸编成朽蠹,盈廷樊棘集青蝇。不知谁抱卞和璞,抒写忧怀对杜陵。
人比黄花叹故吾,依然霜鬓压头颅。井蛙坐困思观海,窟兔纷驰尚守株。
千里江流难转石,一鞭日暮滞迷途。风雷不作鱼龙化,终见螔蝓贴壁枯。
清飔拂拂皱湘纹,一袭罗衣映夕曛。世态轻浮迷晓雾,人情冷淡幻秋云。
家庭革命多凉德,骨肉操戈涣大群。同履春冰危险地,夷然舞蹈醉眸醺。
直道难行近式微,沽名几辈寸心违。绝无公德推人己,那有同情表是非。
治剧医成全体瘠,藏娇豢得小妻肥。伤心一语真痴绝,利益均沾酿祸机。
绝代佳人赋坠楼,残花零落故园秋。苍生举世成刍狗,名姓随人唤马牛。
奴隶自甘黄帝裔,王孙竟作楚人囚。而今冠履都颠倒,尽许舆台傲九流。
营巢幕燕可怜秋,凉雨凄风满地愁。谁见英雄遭束缚,忍教牖户失绸缪。
焚书浩劫悲黔首,伴食高官尽白头。太息祖龙寻幻梦,金汤万里帝王州。
萧疏秋柳更多姿,瘦减腰围不自知。世道于今成妾妇,中原何处觅男儿。
柔肠日转难求偶,媚骨天生但守雌。何日能湔巾帼耻,蛮靴窄袖拥旌旗。