无情风雨落青梅,最堪悲,逝芳菲。都道心伤,零落未知时。
朵朵血痕桃李艳,生与死,若尘泥。
为牛为马更为谁?恨春威,苦相欺。味尽炎凉,终是化烟灰。
慈母泪倾三万里,人共鬼,两凄凄。
开门百卉扬青春,槛外桃花肥似人。老山山态素非媚,远插十里涵丰神。
深林读书留易久,袷衣已净行路尘。流观物理足异趣,忽令藏府为鲜新。
晓莺试歌燕交舞,迄晚不识怒与嗔。古贤得力傥在是,芬吐四照胥天真。
东皇侍史旧知我,盈怀淑气澹可亲。黄冠种树日初暖,阳阿晞发其无伦。
君诗如长剑,锋利不可当。寒光射眸子,劲气挟风霜。
我诗如短枪,所持唯一快。机发方寸间,命中百步外。
英雄用武须得时,时穷且复吟君诗。平生交旧半落寞,以诗御穷诗不辞。
春风三月吹琉璃,池塘隐隐闻鼓鼙。一波东走一波随,想见中原万马驰。
诗才甘让君,利器我所惜,常陈七星看渐赤。异时狭路与君逢,记取两贤岂相扼?
峻岭斜升立晚曛,河山指点盛人文。残年未惜经多难,我辈相看故不群。
地大初无亡国气,峰奇还有荡胸云。不辞高境勤攀陟,何计苍生脱寇氛。
剑态箫心不可羁,已教终古负初期?
能为顽石方除根,便作词人亦大痴。
但觉高歌动神鬼,不妨入世任妍媸。
只惭洛下书生咏,洒泪新亭又一时。
歌喉初展满场惊。玉女声,动人心。疑上蓝桥,梦里见云英。
独倚栏杆抬眼望,音讯杳,到如今。
一年容易又清明。风无情,雨飘零。流水落花,春去恨难平。
走遍天涯多少路,有几个、是知音。
零落分长乖,渺渺春愁杜魄哀。一寸芳心红未减,生是春荄,死是春荄。
风雨逼瑶阶,紫燕呢喃傍镜台。为感多情怜旧幕,风也归来,雨也归来。
半生落落守寒毡。写风怀,弹尽商弦。无路诉相思,霜灯梦入壶天。
惊心处,锦瑟华年。旗亭去、还记双鬟按笛,泪咽尊前。
似深秋戎露,独鹤唳荒烟。
停鞭,欢场忍回首,花月地,换了山川。衰鬓倚西风,水国饱听啼鹃。
抱灵修,几误婵娟。白门便、重问乌衣影事,陌巷凄然。
算春愁酒病,哀乐付枯禅。
浓春霏雨,繁花酿蕊天将暮。问青楼探芳讯,开樽又成豪举。
回睹,正旧识轻盈,新声宛转泛兰浦。紧携手,江乡乍暖,可容栽合欢树。
早许。
吴阊往事,建业今宵重遇。况岁岁相思,人人不老,忍教孤负。
痴顾,愿红妆白发,蓬窗茅屋镇长住。作半世神仙配偶,上瑶台去。
晓钟收,报锦堂弦管初休。梦里见他,一笛江城横秋。
九华帐同携手,认鬓痕霜雪添稠。花长好,人长健,愿君珍重无愁。
经岁关河浪游,知燕子楼中,未展眉头。望眼故山,有孤魂羁留。
夜深忽现惊鸿影,念旧情沉海垂钩。崔护老,夭桃赋恨,犹滞皇州。