佳人名小品,绝世已无俦。
横波翻泻泪,绿黛自生愁。
舞袖倾东海,纤腰惑九洲。
传歌如有诉,余转杂箜篌。
开门百卉扬青春,槛外桃花肥似人。老山山态素非媚,远插十里涵丰神。
深林读书留易久,袷衣已净行路尘。流观物理足异趣,忽令藏府为鲜新。
晓莺试歌燕交舞,迄晚不识怒与嗔。古贤得力傥在是,芬吐四照胥天真。
东皇侍史旧知我,盈怀淑气澹可亲。黄冠种树日初暖,阳阿晞发其无伦。
峻岭斜升立晚曛,河山指点盛人文。残年未惜经多难,我辈相看故不群。
地大初无亡国气,峰奇还有荡胸云。不辞高境勤攀陟,何计苍生脱寇氛。
病起公应健,悬知杖不扶。梅花香已动,宾饮兴多娱。
讲学须髯古,伤时兵甲无。新词好自慰,手写字如苏。
天南义旅起堂堂,司隶威仪旧帝乡。
小挫纵然闻洱海,大勋终望集昆阳。
一成兴夏诛寒浞,三户亡秦忆楚王。
好待收京传露布,十三陵畔奠先皇。
蝴蝶双飞过别邻,豆棚瓜架倍伤神。柴门不锁随风掩,落尽桃花不见人。
紫漠吹落青芙蓉,随风飘堕江之东。瓣开四面花玲珑,化作碧玉千百峰。
倒影翻湖黛色浓,突兀万丈绚青红。曾峦重阜架为宫,五老拄杖碧云中。
子孙诸峰咸待从。尔来一万四千岁,白头昂首啸鸿蒙。
我来经丧乱,九十九寺皆在焚劫中。瀑泉又已枯,秀色灭昌丰。
惟有重崖与叠嶂,苍翠合匝转无穷。陶谢妙述作,幽人不可逢。
长卧龙潭石,醉欲骑苍龙。青鸾未能驭,白鹿已无纵。
夜投东林访远公,殿宇陊剥瓦砾封。诚悬北海残碑在,古佛露坐似惭居尊无寸功。
长萝盖山林蒙茸,天黑虎啸荡惊风。万籁笙竽泻青松,塔铃夜语不闻钟。
宵深月出山径白,虎溪之水鸣潺淙,似闻山鬼说法谈空空。
高楼愁永夜,有月到相寻。抱影同千里,含光拥一衾。
鸦惊还自定,雁远竟无音。惆怅年年客,清辉冷玉簪。
穷巷幽居久,来登故国楼。凉风鸣古木,落叶又惊秋。
天与云俱远,年随水共流。永怀无限意,翻拟向沧洲。
明澄照坐水汀温,中有千夫汗血存。终是閒民耽此乐,半沦属国欲何言。
工农入市祗同化,裨版能军竞自尊。独醒犹堪嗤驵侩,未须乞醢贾胡门。