呜呼俗态,行乐恣胸襟。盖论人情,华世度光阴。阴阳反覆,天地有浮沉。福谢殃来,悲痛怎生禁。统年才过,肠胃饱初侵。洗面淘筋,还是竞贪淫。人无远虑,必有祸胎深。祸未萌时,谁解预防心。
乌夜啼,在庭树,乌啼哑哑天欲曙。阿儿被诬身系狱,尽室烦冤受荼毒。
乌啼何为绕吾屋?下堂唤妇起听乌,忽喜淮南儿有书。
书中报道儿罪脱,此乐欣欣天下无。儿归拜母为母说,泰州使君当世杰。
执法霜台旧司臬,明如青天皎如月。冤狱平反解缧绁,已死得生诬得雪。
海可枯,山可裂,使君之德不可灭。乌啼爱我庭树枝,我爱使君君不知。
使君归朝奉天子,日日听乌为君喜。
梦觉呼童问几更,未应先作不平鸣。山深六月有秋意,夜静满城惟雨声。
四海虚名此身愧,百年浮世寸心惊。谁教檐溜如愁思,欲断还连直到明。
罢酒出前楹,霜寒著面轻。林腰烟帛束,天角火锋生。
卧木桥通野,疏罾水隔城。宽袍曳筇竹,俱老愧宵征。
长门春寂寂,宫漏夜迟迟。明月流珠户,轻风开绣帷。
昔承恩宠处,犹想梦来时。不见金銮幸,惟应玉箸垂。
灯花明又暗,佳期杳难期。
老屋淙淙榻屡移,披衣起坐候晨鸡。四檐急溜三江泻,一道寒声万弩齐。
飞电过窗开宝鉴,震雷鼓物揭征鼙。平明点检人间事,流水溶溶涨小溪。
自从萍梗任东西,几处飞鸿踏雪泥。三复无违人易老,独施有政物难齐。
图形麟阁身何济,想像菟裘首谩低。早晚世缘都净尽,至人相约话招提。
西州文族姓名香,阶下三槐葆盖张。鹅眼不辞公府用,马蹄常为故人忙。
言思切直心无碍,道合中庸气自刚。积庆臾沾山水秀,欲期阳羡作桐乡。
已为蟾阙彦,仍就鹄山居。綵服晨供馔,青藜夜照书。
寒香三径小,清籁四窗虚。仕学俱优日,承明别有庐。
双玉亭亭出粉墙,便添风月入吟觞。会看直上三千尺,截简先书异姓王。