长松梢,青拂天。岁暮商飙急,寒苦令人怜。阴崖有朴樕,生在荆棘下。
霜凋荆棘叶,网缀如檐瓦。春风破冰冻,劲绿不曾赭。
祸福相倚伏,岂不在所招。宁为朴樕茎,莫作长松梢。
我识华阳林道士,步虚空里带淮腔。几年挂剑茅君洞,一夜渡船扬子江。
醉酒惯眠松下石,题诗爱近水边窗。仙家白鹤养无数,不惜人间借一双。
空山幽响落林柯,蛮犬呶呶吠碧萝。大庾岭头三月尽,郁孤台下几人过。
槟榔雨过鸠鸣急,薜荔云深猿啸多。几度裁诗寄相忆,江南如此奈愁何。
爱此轻圆铁铸成,何须楚竹选孤生。年多化作青蛇色,夜静吹如彩凤声。
绣出碧花凝错落,冷含金气发铿清。最宜携向君山去,一听仙翁奏月明。
促促何促促,丈夫生儿美如玉。长城游荡不思归,令我只身守空屋。
不愿汝学班定远,不愿汝学马相如。定远生不入玉关,相如死不还成都。
但如塞翁父子长相保,得马失马何足道。又如庞公携家隐鹿门,遗安遗危俱不论。
贵而衣貂不如贫而缊枲,离而食肉不如聚而饮水。
身虽促促心得宽,为汝白头屋中死。
巅崖峭绝撑碧空,倒卧老松如老龙。
奔流落峡喷白雪,石角险过百丈洪。
我昔放舟从此出,捩拖挂帆气欲折。
春风回首三十年,至今认得山头月。
草堂清晨看图画,画里之人闲似我。
波涛汹涌都不知,横箫自向船中坐。
酒壶茶具船上头,江山满眼随处游。
安得更唤元丹丘?相携共上黄鹤楼。
团团初贴水,苒苒渐盈塘。微动知鱼戏,斜披见鹭藏。
幅裁巾学制,筒泛酒移香。折得同青盖,贻君障夕阳。
客集金闺彦,筵张绿水园。池阴夏荷满,日正午葵繁。
和曲均欢喜,摛词涉道言。欲还惜馀兴,更为坐前轩。
桂堂倾圮藕池枯,旧径新移路转迂。射圃春风谁走马,歌台夜月自啼乌。
看花尚有閒人到,索酒今无醉客呼。多少侯家尽消废,如何来此独踟蹰。
当年游薄宦,脱鞅到君家。摩拊紫荆树,攀缘常棣华。
芳名称月旦,萍迹寄星槎。长寿乡中客,陶然饮紫霞。