閒看浮云白,临风清且凉。烟林含紫翠,霜菊閒青黄。
远浦沈孤鹜,荒郊宿野航。心空随地静,木石自相忘。
落落汉时月,萧萧古战场。扬辉子卿节,逐影细君装。
高映玉关外,低沈青海傍。不似闺中夜,祇照绣鸳鸯。
壮心忽忽剧悬旌,秋气能令客子惊。白雁不闻云外过,清霜先向鬓边生。
铜驼巷陌周东土,金凤楼台邺北城。千古繁华俱一梦,空馀草木战风声。
画船夜泊寒山寺,不信江枫有客愁。
二八蛾眉双凤吹,满天明月按凉州。
谁言山色可忘忧,谁道澄江销客愁?试倚阑干西北望,浮云依旧暗神州。
修竹垂杨映户栽,清风长送午阴来。
门因好客时时归,窗为看山面面开。
此乐恐于儿辈觉,长贫能免俗情猜。
儒衣不似牛衣好,叮嘱糠妻放窄裁。
蓼莪霜气入袈裟,铭笔当归学士家。更为《白华》添后传,东风谁忍看山茶。
南国春时不似秋,春风肠断燕飞楼。凭君莫问空中字,一带联翩写去愁。
朝渡二阳水,夜上九仙山。四月流清影,远照穆陵关。
月明几圆缺,游子何时还。悠悠千里思,临风起长叹。
寂寥空谷久相容,行道何须向别峰。山腹引泉因煮茗,岭头乘雨为栽松。
倚天杰阁巢灵鹤,彻海澄潭卧毒龙。樵客岂能知住处,草堂终日白云封。