东风竟日掩柴关,读罢离骚新火烟。一彗落红春扫地,半篙新绿水连天。
梦魂枕上惊蝴蝶,乡思灯前怯杜鹃。祇为儒冠空白发,几将心事赋归鞭。
日照香炉缥缈峰,半天万仞金芙蓉。上盘剑气干星极,下有隐士巢云松。
澄潭湛湛龙归钵,细草青青鹿养茸。好去海东诗画客,采兰江口听烟钟。
自从马上苦思卿,一个穷家两手擎。少米无柴休懊恼,大男小女好看成。
恩深夫妇情何极,道合君臣义更明。早晚太平遂归计,连杯共饮话离情。
去年曾访林君复,烟水苍茫鹤未归。不似对君横小幅,一枝和雪照柴扉。
俗里眼能白,怀中印未黄。双凫离叶县,独鹤下陵阳。
晚岁故人少,閒门秋草长。知君非远我,自为困壶觞。
天恩洽骑十二闲,短策不知行路难。漠漠空川望不尽,电光掣过须臾间。
蹄高高屈污沟出,骏骨隐隐隆于山。窟泉沙草不得足,劳多食薄心知惭。
十年瓮牖间书瑟,展卷见图真太息。女真年少面如盘,华屋平生隔风日。
青骢肉破拥尻脽,黄金校具褒缓拂。三品刍豆空自多,行见火花绕铜历。
隐者山林得静便,松风不动兴悠然。竟将尘事抛身外,只许泉声到耳边。
修竹千竿屋数椽,白云寒瀑挂岩边。就中若许添尘客,愿借山翁一榻眠。
古人不我俟,不共此酒醇。此酒复易尽,不能俟后人。
并世有不察,毕代若为亲。茫茫宇宙间,此抱难具陈。
惟应空中月,分留大江滨。
春阴黯淡蔽人家,野水新生尚露沙。客子未归寒食近,满城风雨落梨花。