息机应免致鸥猜,请为诗中图画来。好趁江山寻胜景,懒于街市蹋尘埃。
衰容自觉宜閒坐,怀抱何时得好开。
除却数函图籍外,不如且进手中杯。
堪把长悬在户庭,却疑身在小蓬瀛。满堂动色嗟神妙,挂壁高泉似有声。
看去便须终日往,坐来疑有白云生。
一沟泛碧春流水,宁敢匆匆便濯缨。
可怜形影似吾身,不似云台画像人。
孤棹夷犹期独往,草堂闲挂似相亲。
好同范蠡扁舟兴,自叹虞翻骨相屯。
更恐五年三岁后,形容憔悴老于真。
身世蹉跎楚水头,高心休拟凤池游。
我今飘荡还如此,画向丹青也合羞。
何处更能分道路,无人一为棹扁舟。
犹应更有前途在,乘兴閒看万里流。
去年苍柏曾吾寿,此日青松又入图。好著茅亭覆嵇阮,山河天地觅黄垆。
有客有客髯而紫,左挟秦弓右吴矢。自言家本关中豪,黄金散尽来江沚。
年来倦上仲宣楼,裹粮且记侯赢里。腰间匕首徐夫人,河畔荒丘魏公子。
悬知吊古有深愁,慷慨登车不可止。自从盗决黄河奔,大梁未有千家村。
烽火但增新战垒,尘沙非复古夷门。短衣聊向将军幕,长剑终酬国士恩。
落日驱车临广武,春风试马出轘辕。丈夫佩印乃恒事,安能郁郁老丘樊!
王郎顾我深叹息,一见欢喜如旧识。此行不但为封侯,人生贵在抒胸臆。
江上杨花白雪飞,梁园芳草青袍色。盾鼻犹堪试彩毫,莺声聊为停珠勒。
醉后狂歌气若云,军中教战容如墨。春风拂地车斑斑,起看明月揽刀环。
平台宾客久零落,至今汴水空潺湲。怜予偃蹇风尘际,年来罄折雕朱颜。
已知苦被雕虫误,强弩欲挽不可关。待尔他年分虎竹,相从射猎终南山。
惹草拈花一片同,眼前随意绿濛濛。空山剔翠寻秦碣,古砌分青上汉铜。
钱样堆残贫士壁,鞋痕香透美人弓。石头路滑匆匆去,怕忆天台旧梦中。
冬烘老子木棉裘,苜蓿盘边与古谋。曳踵车轮良病缓,拄颐剑首正嫌修。
虽雠《七略》无藜火,未證三幡愧苾刍。儒佛两家无著处,祇将黄发迈时流。
连营鼓角夜星环,擐甲弓刀晓露閒。列障三边开幕府,勒兵万骑出萧关。
黄河日落人旋渡,青海春深雁未还。闻道南庭先效顺,轻车齐会涿邪山。
合既无缘竟别离,可堪相见又时时。风来水面非关约,月上梢头未可期。
厚施恩情消薄福,浅尝滋味耐深思。明知取冷难身熨,痴立空庭任露滋。