吾今果何为,辄作塞外游。立马南天门,群山郁纠缪。
风吹冒谷云,败絮拥破褠。日光漏其间,金碧乱我眸。
黑者黑如䃜,赤者赤似髹。数峰忽雪白,宛以粉笔钩。
此理不可识,冈峦浩难收。化为曲江涛,万马奔涛头。
阴阳互追蹴,向背纷杂糅。使当作此画,皴法何处求。
方知倪黄辈,足不踏九州。只写江南山,水墨森清秋。
但言江山好,未睹行役忧。宁知点点烟,中有万古愁。
天低落日大,客与孤鸦投。
宿草上大田,岁岁移新陈。夜风自东来,扇此伤心春。
浍洫岂不具,隧路中横分。故鬼耿不化,重以新死魂。
百年老狐狸,其间化为人。气机沮群疑,仡仡徒苦辛。
大鸟不生角,哀哉野田雀。
早从洙泗溯渊源,更向图书究本原。星斗心胸天亦小,缥缃糟粕卷空繁。
诗敲晴雪看文藻,座入春风仰笑言。樗栎我惭依玉树,愿将绳墨就班门。
猎猎西风万籁哀,镫昏残漏梦初回。明蟾影落轻霜白,黄叶声惊急雨来。
鬓雪不容诗笔扫,愁城暂借酒兵开。旧游往事都萧索,剩有牛衣卧草莱。
栖贤涧谷有奇石,倒卧青冥神所擘。鳌背惊翻海水飞,龙髯陡接天云立。
奔霆日夜摇撼之,万古空山皆霹雳。跌势纷如矢坠空,涓流巧作珠穿隙。
其旁清稳百盘陀,倚涧临流可敷席。水石相遭岂不平,自从天籁发噌吰。
道人两耳痴聋久,问是水鸣还石鸣。试抚孤琴动山响,方知水石两无声。
连营鼓角夜星环,擐甲弓刀晓露閒。列障三边开幕府,勒兵万骑出萧关。
黄河日落人旋渡,青海春深雁未还。闻道南庭先效顺,轻车齐会涿邪山。
玉梅花下访云窝,坐对春山蹙翠蛾。幽暗房栊听雨久,暖香屏障避风多。
论诗反索郎吟絮,作计閒教婢补萝。踪迹自疏情自密,趁人回首注娇波。
掩抑鱼轩赋载驱,吞声在野鹆跦跦。扈行尚纵花门贼,入衙难徵竹使符。
旧梦百年仍锁港,残山半壁欲迁都。最怜黄鹤楼中客,西望长安泪眼枯。
雾气暗河干,霜花浮草色。行路讵不难,如何远跋涉。
黄雀,黄雀,躯命何微。田中水阔,无粟无乾泥。黄雀饥,绕树啼。
黄雀栖,霜雪摧。随风飘泊,忽东忽西。瞥见大屋,屋底囷鹿累累。
黄雀下来,网罗高施。雀飞投罗,宛颈低垂。哀哀乞告罗者,我实苦饥。
苦饥奈何,我命当危。饥不择食,我罪当治。唯矜唯恤,仁者当念之。