晨起日色昏,村落隐轻雾。相将楼上来,豁然乾坤露。
晴高大岘云,秋远济阴树。海山何处归,万里如可步。
第一江流荡画桡,虚传竞渡踏风潮。五丝谁续庚寅命,双桨人过丁卯桥。
令节只今成寂寂,《怀沙》终古恨迢迢。何如满泛菖蒲酒,快对金焦破泬寥。
风叶作离声,萧然客独行。多情故山月,常向马头明。
东海膏腴地,今年剧战侵。弭兵诸将责,宽赋圣人心。
鱼戏春云湿,鼍鸣海气深。裹疮怜战马,踯躅亦哀吟。
切肉作羹,母呼进菜。侍侧劝餐,母匕不再。獭能报本乌返哺,夕膳晨羞阙供具。
母曰汝贫,毋以我故。加豆盈觞,匪行我素。俄焉空庭感风树,为丰为啬总不御。
吁嗟乎!儿无母哺哺于儿,抚兹怀棬双泪垂。
楚水入洞庭者三:曰蒸湘,曰资湘,曰沅湘;故有“三湘”之名。洞庭即湘水之尾,故君山曰湘山也。资湘亦名潇湘,今资江发源武冈上游之夫夷水,土人尚曰潇溪,其地曰萧地。见《宝庆府志》。《水经注》不言潇水,而柳宗元别指永州一水为潇,遂以蒸湘为潇湘,而三湘仅存其二矣。予生长三湘,溯洄云水,爰为棹歌三章,以正其失,且寄湖山乡国之思。
暝合海天宽,令我诗胆小。狂饮读九歌,东南云绕绕。
轮行天泱泱,碾碎秋蟾影。蛟龙避三舍,浪逆不敢逞。
留此秦时松,挂彼太古月。青山从东来,宛转气一歇。
空际放奇观,阴森排万笏。霜风吹老马,烟色逼苍鹘。
红泉泻秋涧,何处笙竽发。
禾黍芃芃愿不违,衔泥燕子绕梁飞。闺中少妇条桑去,携得盈筐趁早归。
叶脱梧桐报早秋,旷怀岁月一登楼。眼前山色依然碧,槛外江声空自流。
西望岷山思故国,北怀渤海忆神州。重来欲问金陵事,举目凋零少旧游。