时节牵归梦,猿啼梦又阑。宦情原不热,旅食本长寒。
何异投荒客,真成耐冷官。我非无麦饭,欲洒墓田难。
肃杀秋声里,幽怀感百端。螀啼露华重,萤度月波寒。
竹外疏花瘦,廊腰败叶乾。独怜三径菊,冷节末阑珊。
风风雨雨新霜候,一点秋镫旅思凉。松菊未营陶令宅,琴书犹拥陆生装。
时闻犬吠知村近,渐少更声觉夜长。莫向扁舟怨飘泊,连宵儿女和诗忙。
井梧飘叶后,众树声恻恻。未即伤凋零,已暗销精力。
野客赏丹黄,谓胜春花色。入林岂不佳,抚怀增太息。
衰境谅如斯,渐有寒霜逼。
一月村中住,心清学息机。竹香人独坐,花落燕双飞。
客莫来投谒,书常引下帷。今朝晴更好,自晒旧蓑衣。
大河以北近京畿,昨岁荒凉客解衣。疲骑穿城白昼静,春林巢鸟路人稀。
黄沙古道吹风雪,蔓草寒庐闭棘扉。汉帝于今尊卜式,柏梁应笑露台非。
秋雁又南去,旅人还北征。空山摧木叶,落日满江城。
尘事纷如积,华年暗自惊。壮心殊耿耿,徒作不平鸣。
风凄梧自脱,露滴鹤知警。长空满秋思,高云寄孤永。
飞鸟倦斯还,退犹不失猛。循涂乏善步,利用愧短绠。
置身材不材,焉知非天幸。逍遥撰兹辰,烦嚣得暂屏。
寒山几点入云碧,漠漠亭皋远烟色。幽径云深少人行,蟋蟀怨秋声凄恻。
秋夜携筇踏云来,竹床石砌生青苔。中有高人结茅住,落叶无声门不开。
童子隔篱谢客语,蓬蒿满径谁宾主。明月多情解送还,秋阴一片落烟渚。
句注山前黯夕晖,天涯初见数行飞。三关落叶秋将晚,九月清霜客未归。
塞接陇川矰缴满,江吞吴楚稻粱稀。杜陵大有关怀事,一听哀声泪满衣。