九日登高会,羁人感物华。他乡时断酒,独客罢看花。
病叶秋先坠,寒林日易斜。雁行吹不断,回首渺天涯。
蚕室非其罪,龙门寄此身。黄河坼地阔,青史比天尊。
死后文章显,生前寺宦论。大人都见屈,洒涕石留痕。
不怜降将意,竟上大夫刑。史例开三代,词华重六经。
冢高埋圣笔,河曲护文星。陵也真欺汝,居然仕二庭。
一片离人月,年年此渡头。秋风吹过客,落叶送行舟。
别梦怜今夕,岐途感旧游。寒江呜咽水,不向故乡流。
青壁障我前,丹崖枕我席。瀑雪响我左,松云滃我腋。
溪声以为楼,溪光以为宅。山重水复中,放出一泓碧。
僧送出山泉,泉迓入山客。同音有殊听,高下善相即。
心间水益空,谷静音如积。去年听盘泉,泉声尚凄激。
今年听盘泉,盘泉更清寂。
局促返旧居,鸡犬共一轩。缩头床下雨,眯眼灶中燔。
南风怪事发,正当子夜前。排墙得生命,再拜告九圆。
臣年已五十,否极不终还。发言多冒人,举足辄违天。
半生滨十死,两火际一年。莫言茅屋陋,宾客非等闲。
鬼目不相瞷,而逊华堂坚。其理不可解,辨说空田田。
昨者刘伯绳,为我不安眠。仆本方外人,岂终保丘园。
金章紫绶照江滨,王者衣冠古逐臣。但说权门难托足,谁知文士易成神。
宫庭慷慨伊周事,湘水凄凉屈贾身。剩有《荔支丹》一曲,至今歌遍楚南人。
得隽径窜诚智矣,搏噬跳踉何所为。旁观矜宠且宿饱,怪尔相厄无已时。
子于何处得此态,曲写尽意毫无遗。往者不谏莫恶剧,来者视此犹可追。
自奉至约意若吝,忽斥千金付灾赈。贤者固应不可测,莫讶衣冠类寒畯。
廉吏家风国史存,平生阿堵岂轻言。齐眉黻佩能相警,犹有图书遗子孙。
于世真无补,馀生合弃捐。功名抛敝帚,岁月在残编。
呆戆安时议,颠危赋性偏。谁能徇世务,俯仰白头年。