漠漠佳城幽,苍苍松槚暮。鲁幕飘欲卷,宛驷悲还顾。
楚挽绕庐山,胡笳临武库。怅然郊原静,烟生归鸟度。
人物风流往往非,空余陋巷作乌衣。
旧时帘幕无从觅,只有年年社燕归。
孑然南越去,替尔畏前程。见说路岐嶮,不通车马行。
瘴烟迷海色,岭树带猿声。独向山家宿,多应乡思生。
怅望春襟郁未开,重吟鹦鹉益堪哀。曹瞒尚不能容物,
黄祖何曾解爱才。幽岛暖闻燕雁去,晓江晴觉蜀波来。
何人正得风涛便,一点轻帆万里回。
吾怜曾家子,昔有投杼疑。吾怜姬公旦,非无鸱鸮诗。
臣子竭忠孝,君亲惑谗欺。萋斐离骨肉,含愁兴此辞。
昔日公冶长,非罪遇缧绁。圣人降其子,古来叹独绝。
我无毫发瑕,苦心怀冰雪。今代多秀士,谁能继明辙。
宿雨初收晚吹繁,秋光极目自销魂。烟山北下归辽海,鸿雁南飞出蓟门。只恨无功书史籍,岂悲临老事戎轩。唯怀药饵蠲衰病,为惜馀年报主恩。
楚田开雪后,草色与君看。积水浮春气,深山滞雨寒。
毗陵孤月出,建业一钟残。为把乡书去,因收别泪难。
云物凄清拂曙流,汉家宫阙动高秋。
残星几点雁横塞,长笛一声人倚楼。
紫艳半开篱菊静,红衣落尽渚莲愁。
鲈鱼正美不归去,空戴南冠学楚囚。
独照碧窗久,欲随寒烬灭。幽人将遽眠,解带翻成结。
风露晓凄凄,月下西墙西。行人帐中起,思妇枕前啼。
屑屑命僮御,晨装俨已齐。将去复携手,日高方解携。