钟鼓严更曙,山河野望通。鸣銮下蒲坂,飞旆入秦中。
地险关逾壮,天平镇尚雄。春来津树合,月落戍楼空。
马色分朝景,鸡声逐晓风。所希常道泰,非复候繻同。
铜官之山溪水南,周处庙前多夕岚。看捲云帆歌白苧,劝尝春酒破黄柑。
长林独往谁能觅,幽事相关性所耽。若欲避喧那畏虎,尚从地主结松龛。
酷怜风月为多情,
还到春时别恨生。
倚柱寻思倍惆怅,
一场春梦不分明。
净扫黄金阶,飞霜皎如雪。
下帘弹箜(kōng)篌(hóu),不忍见秋月。
从空中流泻而下的月光,皎洁如霜雪,将堆满金黄落叶的台阶映照得异常光亮,好象经人清扫过一样。
闺人却放下窗帘去弹箜篌,这是因为她不忍再看到这美好秋月的缘故。
飞霜:降霜。皎:白而亮。
箜篌:中国古代传统弹弦乐器。
朱门临九衢,云木蔼仙居。曲沼天波接,层台凤舞馀。
曙烟深碧筱,香露湿红蕖。瑶瑟含风韵,纱窗积翠虚。
秦楼今寂寞,真界竟何如。不与蓬瀛异,迢迢远玉除。
秋分一夜停,阴魄最晶荧。好是生沧海,徐看历杳冥。
层空疑洗色,万怪想潜形。他夕无相类,晨鸡不可听。
池上与桥边,难忘复可怜。
帘开最明夜,簟(diàn)卷已凉天。
流处水花急,吐时云叶鲜。
姮娥无粉黛(dài),只是逞婵(chán)娟。
桥边的池水里的月亮,真是难忘惹人恋爱。
帘子在明亮的夜晚打开,竹帘卷起时已经是很凉的天气了。
月光流转处水花湍急,婵辉倾吐出来使得云朵也有了光彩。
月中的女神不施粉黛,她的美貌全靠这月光了。
簟:竹帘。
云叶:云朵。
姮娥:神话中的月中女神。婵娟:月亮。
便风船尾香粳熟,细雨层头赤鲤跳。待得江餐闲望足,日斜方动木兰桡。村边紫豆花垂次,岸上红梨叶战初。莫怪烟中重回首,酒家青纻一行书。
折桂文如锦,分忧力若春。位高空倚命,诗妙古无人。
有感禾争熟,无私吏尽贫。野人如有幸,应得见陶钧。
碧落无云河汉流,野亭孤坐思悠悠。广寒殿启银蟾跃,古桂香飘玉斧收。
诗客久回千里驾,仙台高接五城楼。遥知樽酒陪清赏,箫罢临风恣唱酬。