先君怀圣德,灵庙肃神心。
草合人踪断,尘浓鸟迹深。
流沙丹灶灭,关路紫烟沉。
独伤千载后,空余松柏林。
老祖宗李耳心怀慈悲,怜悯百姓,留下一部《道德经》。如今,当我步入他的寺庙时,不禁心神肃静。
这庙已经很久没有人来过了,荒草茂盛几乎把路掩盖,台阶上落下的灰尘很厚,所以,鸟爪子的印迹深深。
老子出函谷关就到流沙国去了,所以,丹炉的香火无人传承,出关的道路上紫烟迷茫,哪里还有他的行踪?
你走后一千年,我独自面对着这清冷的寺庙,萧瑟的松柏林,怎么不叫人心痛万分?
此诗写作时间不好判断。按道理,在唐朝开元和天宝(均为唐玄宗年号)时期都很崇尚道教,而李白拜谒的应该不是一般地方的老子庙,面对如此冷落的道观则可能是安史之乱以后的事情,也许就在李白流放回到安徽的时候。
溪山尽日行,方听远钟声。入院逢僧定,登楼见月生。
露垂群木润,泉落一岩清。此景关吾事,通宵寐不成。
栗叶重重覆翠微,黄昏溪上语人稀。月明古寺客初到,风度闲门僧未归。
山果经霜多自落,水萤穿竹不停飞。中宵能得几时睡,又被钟声催著衣。
栗叶重重复翠微,黄昏溪上语人稀。月明古寺客初到,风度闲门僧未归。山果经霜多自落,水萤穿竹不停飞。中宵能得几时睡,又被钟声催著衣。
中峰半夜起,忽觉有青冥。此界自生雨,上方犹有星。
楼高钟尚远,殿古像多灵。好是潺湲水,房房伴诵经。
僧房秋雨歇,愁卧夜更深。欹枕闻鸿雁,回灯见竹林。
归萤入草尽,落月映窗沉。拭泪无人觉,长谣向壁阴。
独爱僧房竹,春来长到池。云遮皆晃朗,雪压半低垂。
不见侵山叶,空闻拂地枝。鄙夫今夜兴,唯有子猷知。
雷奔电逝三千儿,彩舟画楫射初晖。喧江雷鼓鳞甲动,三十六龙衔浪飞。灵均昔日投湘死,千古沉魂在湘水。绿草斜烟日暮时,笛声幽远愁江鬼。
偶来中峰宿,闲坐见真境。寂寂孤月心,亭亭圆泉影。
□□□满山,花落始知静。从他半夜愁猿惊,
不废此心长杳冥。
长松晋家树,绝顶客儿亭。