东家有美人,日日理红颜。春风爱如花,玉立当门前。
西家有美人,曲局不成鬋。觕衣蔽韶质,深闺闲茂年。
荡子乐行游,共誇东家妍。愿君弃所知,愿君重所捐。
轩皇亿万纪,三光恒若斯。人生百年内,譬若朝露晞。
前者吾不作,后者亦焉知。平生异荣贱,冢墓识为谁。
华榱及膏亩,安得遂相携。托体于子孙,痛痾各自支。
株株同根蒂,叶叶自轻离。蒙庄等彭殇,终复脩文辞。
尼轲固随化,垂言亦庶几。
长安车马逐芳菲,可向天涯叹滞违。名就不嫌方朔醉,官贫肯学曼容归。
青山是处江南色,白雪从他蓟北飞。若问故人丘壑事,于今战后颇能肥。
汝家老天纲,逆旅识马周。鸢肩复火色,腾上不久留。
人主狎片言,车前呵八驺。耳孙曰庭玉,间行至幽州。
文皇薄朱邸,钓奇出旁搜。环卫十二介,一一雄貔貅。
中有天人姿,胡髯挺如虬。太华压千岩,海王朝万流。
再拜献祯符,契若钵水投。老官太常丞,不爱鸣雌侯。
象贤如客师,宛尔绍箕裘。邂逅睹之子,倜傥非常流。
自云少衿裾,亦晓攻坟丘。献书光范门,十上九不酬。
是以飘然去,立挟南夷酋。金印垂入腰,弃之若蜉蝣。
落魄宇宙间,耻与鸟鼠俦。晚知太常裔,令我慨前休。
示汝卷一编,汝当思聿修。七尺长彪躯,燕颔仍虎头。
未审投笔时,亦曾揽镜否。吾闻公侯始,其后必见收。
七叶鸣珂巷,带砺等河丘。往往靖难勋,昔受若祖谋。
勿孤人相编,貂蝉在兜鍪。
席帽西风吹欲欹,冲寒来践故人期。携将赵璧愁偿汝,佩得虔刀舍赠谁。
斋舫论心初纵酒,河梁分手又成诗。祥乌莫恋中丞柏,好向长杨借一枝。
昭昭阳春色,令我好容姿。庶草各自骄,谁能念先萎。
秋气发鸣蝉,噭噭多伏悲。逝水但知东,逝日但知西。
人生坚强志,乃欲与时违。
看君匹练出吴阊,忽尔双旌指济阳。长河不散真人紫,落日时怜我马黄。
欲取延津为海色,还愁太岱压秋霜。登龙回坂皆吾事,踯躅孤城泪万行。
此夕逢君倒玉缸,千门月色迥临窗。隔年杯酒心犹壮,近眼篇章意未降。
北去鼓鼙填瀚海,南来旌甲满沧江。欲论后会谁能数,愁杀寒钟更几撞。
晨翮慕劲飙,夕羽眷乔林。子称烂白石,予游倦黄金。
箕踞灌木阴,四野助悲吟。世才总津要,吾道甘陆沉。
出处毋论迹,所希在知音。
烛烬将残夜,钟鸣欲曙天。漂零思故国,惟悴入新年。
春色还应近,东方候更先。呼童催柏酒,往事不须怜。