闽海遥遥独置州,忽看秋水动扁舟。暂为魏阙三年别,定向吴门十日留。
甲榜尚称新进士,双旌已作古诸侯。公馀独恨诗筒少,为谢同官马少游。
狭室下帘暖,小窗爱月幽。沈香黏大白,诙语跃平头。
花鸟谈吴事,山川叙蜀游。霜光犹可醉,道去即宜浮。
晖晖初日照窗明,风定飞花落地轻。境静不闻人语笑,隔林莺啭一声声。
三径徜徉一老仙,耆英会里最高年。翠云凉露分诗榻,白藕香风荐酒船。
举世但知金璧贵,几人能见子孙贤。悬弧此日逢初度,为赋南山介寿篇。
目疾不饮酒,昏昏心意烦。忽闻郡守至,出户强开颜。
况睹温粹姿,复聆岂弟言。乃知盛名世,属任多才贤。
神欢坐忘疲,欲起屡相援。笋
幽期何意负良缘,咫尺云津各一天。文绮光摇晴嶂外,佩环声落瘴江边。
重来只恐春容老,此夜空孤月色娟。怀抱好开开未得,渚蒲汀芷伴鸥眠。
久撤皋比绝来往,褚生时复疑柴门。文有波澜堪得髓,座无笙管只清言。
客心落叶秋江绕,别思平芜夕鸟翻。此去期君战胜后,归来正对菊花尊。
饮马长城窟,马渴饮不巳。马饮良易足,我怀当何止。
畴昔离故乡,淹淫几万里。明月缺复圆,边声日充耳。
精魂绕天涯,日夜邈伊迩。仰天不可呼,归鸿背我起。
燕然勒几时,大刀难自揆。一身寄他人,未保生与死。
横颐断肠泪,堕落长城水。长城水不竭,离情不终歇。
深院鞦韆儿女情,桃花香暖月华清。碧窗梦破啼鸦散,杨柳风前笑语声。
圣帝今何在,皇恩不可酬。康平叨四纪,德业慰千秋。
刑赏天王政,奸谀遐迩休。神功昭绝域,灵瑞辑中州。
尺土一心泽,秋毫万里眸。唐虞轶高志,秦汉眇凡俦。
千古英雄主,群生际会优。一朝三世禄,两诰五云浮。
罗织曾生死,权豪已破谋。晋惭天日末,归乞陇云游。
白面新承宠,金门早见收。天波春溢海,晚眷雪盈头。
终自怀芹曝,无由报马牛。夙期天保祝,不为鼎湖留。
龙剑空陈迹,乌号遗世忧。天风悲海岳,云日惨旌斿。
山色悽还变,江声咽不流。麻衣飞暮雪,杜宇剧春愁。
宾旅辞华馆,弦歌静玉楼。凤膏寒贝阙,孔盖杳瀛洲。
仙骨一区木,神龙数尺丘。忠肝悽欲裂,苦节竟何求。
夏启归贤嗣,周成佐故侯。儿曹贞信义,王业勉伊周。
壮士应崇孝,残躯不解筹。徒将庭教意,不尽此生谋。
力竭怀终古,哀馀抱寸幽。龙颜瞻失睹,天阙负无由。
怅望苍梧老,啼痕湘水侔。山川两不灭,此恨共悠悠。