九月过姑苏,江头霜草枯。
西风吹叶尽,愁杀夜栖乌。
栖乌月明里,霜重惊还起。
无处托安巢,哑哑渡江水。
江波浅复深,东去无还心。
《白苎》吴宫曲,能成哀怨音。
只言欢乐长相保,青春几时秋又老。
可怜西子断肠花,不及虞姬美人草。
舞罢垂杨金缕衣,椒房绛烛明星稀。
越骑争驰海山动,吴歌尚绕梁尘飞。
梁尘飞飞《白苎》哀,乌啼夜半阊门开。
鸱夷浮江麋鹿来,月明犹照姑苏台。
自君之出矣自君之出矣,无处托鳞音。
思君如昼烛,泪尽不明心。
战城南,鼓声沸,胡阵如蛇前最锐。
三冲五合令转严,仰面看天斜日坠。
胡去不苦追,胡来不发矢。
大开阵角卧中军,凯吹如雷四壁起。
孤城晓角清霜度,近市柴门旭日开。羌笛戍关情欲断,兰桡沙际首空回。
风尘荏苒催蓬鬓,云物凄凉恋古台。却忆帝乡仙驭远,漫天雨露不胜哀。
远从北地集平沙,半夜一声惊岁华。忽忆故人湖海去,绝无兰讯到人家。
野寺寒山天一涯,深春迟日柳风斜。每逢禁火怜佳节,却对残烟惜暮花。
蝴蝶梦中谁作客,杜鹃声尽不还家。因人吟望成惆怅,虚掷浮生负岁华。
易水长虹白,将军首入秦。
荆轲无剑术,不是报仇人。
楚国有和璧,秦王欲得之。偿以十五城,君臣徒自欺。
壮哉蔺相如,奉使无游移。一介西入秦,怒发且裂眦。
完璧竟先归,嬴政空尔为。屈身避廉颇,状若非男儿。
智勇何其全,英风千载垂。
燕政托揖让,社稷墟齐兵。昭王图雪耻,求士千金倾。
壮哉乐毅士,报以七十城。当时重其略,国乘传荣名。
于期颈自刎,荆轲计不成。一感知己恩,九死其所轻。
寥寥千载馀,烈风争日明。
胡马犯金微,将军出塞飞。艰难青海战,辛苦白登围。
坐作随金鼓,驰驱拥铁衣。羌胡无尽日,乡国几时归。
铜鼓经埋讶许年,谁人指在此山前。山峰得此应名世,何似相忘混沌天。