祗道青云定有期,忽闻长逝使人悲。尊前握手难重会,客里论心更与谁。
月隐屋梁愁独夜,魂飞淮海梦归时。青山何处荒坟树,未絓吴钩泪已垂。
持节西来过武功,扶桑日日晓光红。渭河水远波声小,太白山高树影重。
遗址已无慈德寺,居人犹说有邰封。东行无限前朝事,尽在红尘绿野中。
曾拟钱塘吊古词,薄游今乃戏于斯。西风何限平生思,斜日从谁一咏之。
竞功双骥大功成,造父王良总擅名。设使当年无伯乐,何由千古著雄声。
三伏炎蒸午倍瘥,长原叠岭困经过。竹林深院宜人处,冰簟清风一气和。
客舍曾留咏,篮舆今息肩。芝兰多继武,金玉总怡然。
无复尘中想,真宜居士居。逃禅参上乘,说偈得真如。
乐意满窗草,閒心一径蔬。我来忘去住,长日坐清虚。
息鸟争枝定,孤舟避暑行。客忘竽瑟好,石弄鼓钟声。
雷斧惭虚假,星枢望独明。浮生鲜扃钥,魑魅哂摅倾。
倾盖交情别后真,凭将桐水寄殷勤。怀中一片沧溟月,欲报宣城郡里人。
朗觌始湖介,任览迨灵宇。解婴极玄讨,缓策谢尘伍。
新景既皓接,初云亦幽取。照物均遣縳,临芳尽增抚。
去国感人与,遵林惬教父。代情欢若挥,理抱戚如吐。
霞篁迹吴旧,烟莽咨越古。往图昡今陟,空文寓前谱。
涓名俗所矜,徂运畴讵数。嗤彼高骋徒,危累何自苦。