翠柏苍松几岁寒,菊窗竹牖共平安。百年勋业寰中满,万古声名鼎上看。
杨柳风清宪府深,晚凉时节自开襟。星横北斗三更柄,月转东瀛万顷金。
握节几时穷地脉,观书直欲见天心。壮怀落落霜侵鬓,谁伴单居御史吟。
太湖何潋滟,岁晏亦自好。长风西南吹,天水共皓皓。
遥峰七十二,恍恍红云岛。洞天在空濛,流水隔烦恼。
昔有绿毛翁,于此采玄草。至今白石床,风云为持保。
闻兹生古心,携舻事幽讨。良朋既同调,远客亦倾倒。
鼓桡乘鼋鼍,凌波撷蘋藻。汎汎景将入,默默意未了。
方壶不可问,沧海恨无早。归循去时路,木尽乾坤老。
岸曲风烟霁短槎,水楼云日丽清沙。雨残乍袅新抽竹,春过犹存未落花。
黑发何人能解绶,青山是处足为家。独怜无事渔竿侣,长卧沧波弄晚霞。
郊外联佳约,山中结静缘。女墙斜隐雾,人境远生烟。
藉草为茶灶,纫兰当酒钱。平生无长物,一任野情偏。
江上孤臣一片心,几经漂没水痕深。
极怜撑住即从古,正恐崩颓或自今。
藓蚀秋螺残老翠,蟂鸣春雨落空音。
好携双鹤矶头坐,明月中宵一朗吟。
羡此民风何太古,邦人相见每从容。田中滞穗堪遗寡,廪衷多稌合庆农。
酒熟漫寻芳草地,诗成偏在白云峰。紫薇泉畔栖霞客,秪有神交一梦逢。
宝马香车踏软尘,暖风不动趁游人。谁知陋巷柴门里,也有梨花一树春。
庭草真传到晦翁,无端万紫与千红。可知肝胆朱门学,不在经书传注中。
古邑天留众壑幽,小溪随步领真秋。源头水到相忘处,也恋天光不肯流。