韦郎五字继苏州,妙句难将尺璧酬。几度春风贫里过,十年乡国梦中游。
少陵剑外犹漂泊,太史周南久滞留。闻道王师方转战,五湖何日遂归舟。
谪居屡在陈,从者有愠见。
山荒聊可田,钱矰还易办。
夷俗多火耕,放习亦颇便。
及兹春未深,数亩犹足佃。
岂徒实口腹,且以理荒宴。
遗穗及鸟雀,贫寡发余羡。
持耒在明晨,山寒易霜霰。
城南湖水接三山,片棹相过雪未残。看了图书三百卷,暮鸦数点落溪湾。
旧时书屋长为主,手种青松间石根。卧拥白云春下榻,到随寒月夜开门。
风霜阅历无年岁,樽酒过逢有子孙。闻说大夫封已贵,故枝新叶总沾恩。
曾劳诗卷付苍头,一笑空囊竟莫收。忘事师丹犹少壮,致书殷羡敢沉浮。
误惊神物空中化,却愧明珠暗里投。已向荒祠留素壁,重来须待碧山秋。
白昼风雷过,城波静碧沙。湿云翻抱暑,西日半笼花。
元礼舟堪并,邹阳赋更嘉。同游仲蔚宅,杯酒重年华。
闻君在罗网,古道正难行。无使传消息,凭谁问死生。
东方元太岁,李白是长庚。才大翻流落,安知造物情。
昭烈祠中忆汉庭,云移鹿走泪零零。生怜炎祚分三鼎,死恨曹瞒漏五刑。
风急尚闻龙战野,月明还睹马摇铃。漫将成败英雄论,千古君臣照丹青。