河朔风尘万里看,空亭天外一凭栏。夕阳忽送孤城色,高雪遥临白马寒。
何处浮云吞大泽,于时紫气满长安。我来欲著浮邱赋,此地因君老鹖冠。
绮阁银钩净曙晖,仙郎初御紫霞衣。裁成楚峡行云赋,飞入秦楼跨凤归。
醉里月明花共倚,风前妆罢玉相辉。从知咏雪多佳句,只恐清词和亦稀。
罗浮春动雪初消,嫩蕊含香色更娇。记淂玉堂清咏处,阑干东畔月华饶。
山木青葱倚绛霄,下垂秾荫庇菅茅。九秋霜落荣枯变,惹得年年野火烧。
大江以南山作野,客子况复爱山者。日日山巅弄流泉,百丈银河向人泻。
苍龙翠虬满山立,近之乃是梧与槚。怪石千寻耸欲堕,往往游人下驻马。
天上勾陈映列营,长河如带忆卢城。十年弃马霜蹄破,四壁饥鹰雪羽轻。
夜饮霸陵呵李广,薄游榆次目荆卿。貂裘且向花前典,猿臂俄看柳已生。
朔庭喜见战尘收,石洞思从大士游。
不道受降唐节度,何如奉使汉通侯。
天垂台观三千里,雪染颠毛四十秋。
短剑萧森心尚赤,班超独倚玉门愁。
初晴山路滑,涧水正泠泠。秋老树多紫,雨馀峦倍青。
参差高下寺,迤逦短长亭。村酒不能醉,寒风吹更醒。
王孙归路草萋萋,落日青山失旧蹊。直道未应行不得,鹧鸪何事向人啼。
谁道君门万里遥,君恩寸尺也难消。非缘截发天无二,安得旌门诏有条。
节义昭彰孙子职,纲常扶植圣明朝。贞嫠自古皆无为,九死何心向紫霄。