竹轩晓星晷,解剥究玄理。
试以厮养卒,一一见出处。
予欲老江干,因君忽奋起。
戒涂上帝京,老骥思千里。
吾岂富贵徒,此意共谁语。
君来访我时,冰雪蹑穿履。
风吹漆纱巾,使我常念汝。
与君合志复同年,尔汝忘从揔丱前。北郭林丘频往返,东冈泉石更延缘。
行藏意气宁相远,老大头颅忽自怜。早晚投簪还旧隐,葛巾藜杖共悠然。
淮浦水深八尺强,新城旧城如巨洋。行舟欲泊苦迷岸,居市半空惟堵墙。
浮桥锁断津吏闷,远湖口决渔人狂。顾我情非羡鱼者,临渊终日咏沧浪。
前年策放东海滨,乘閒日弄沧波春。有时回首玉阙下,浮云万里生氛氲。
剖心未酬明主顾,一剑长留国士身。苍蝇贝锦意不足,何日金鸡赦逐臣。
翠华云影飞仙路,吾道穷途安足数。凤鸾铩羽投长沙,鹦鹉词高忍羁旅。
襄阳夫子豪俊才,古情道气空九垓。念我飘零日月长,悲歌激烈形神开。
神开歌促劝我酒,酒中盻剑心相厚。公馆春花笑向人,顾我穷愁复何有。
昔年肮脏见天子,祗今索莫风尘里。白日沈销五岳光,九地龙蛇飞不起。
许由被尧让,巢父闻之耻。逃此箕山阳,临溪还洗耳。
鹿门亦有庞德公,独携妻孥远城市。鸱夷之舟已电灭,至今五湖水清泚。
原生环堵长蓬蒿,孔圣曲肱亦饮水。丈夫不逢同所归,古人高节眼中稀。
青春好着东山屐,莫遣风霜惨客衣。
出云复归山,兹怀谅靡执。守道耻谐俗,嗟子久独立。
方仰澄清勋,遽返沧浪楫。玄运无定涂,一雨夏寒及。
彼哉岂予搆,顺受兹贤习。飏飏北去帆,咫尺渺莫即。
屡承沙鸿音,空忆云鸾集。且作鹿门耕,仍甘玉芝食。
龙德贵存身,渊潜慎出入。
秋风淅淅动帘旌,淮堰还稽半日程。乡思转多眠不得,海潮催得月东生。
年去贫来不自由,暗伤颜面向交游。
他乡且斗孤身健,此日徒悬西壁愁。
纸裹已空难爱惜,瓶储欲罄未知谋。
何缘忽致监河粟,莫是枯鳞尚有求。
我从华山归,刈麦已大半。自长安迤东,实美如火炭。
繄我返耕来,此麦才再见。接岁禾不登,宝玉咸所贱。
周人重农食,特分田畯职。公私积蓄繁,讵有旱乾棘。
春首饿莩多,朝廷甚忧恤。今日得佳物,守护须谨饬。
黄金殪米下,其语殊谠直。作诗告有位,国宝在稼穑。
花艳芳春林,淑气流中堂。翩翩引上宾,兰芷献椒浆。
赵女挥五弦,托意陌上桑。非君一回首,谁识慢声长。
昨日城头挂冠,今朝天外骖鸾。从教执席争席,且喜畜樊出樊。