五岭中间数仞亭,海云山月总关情。三千稷下诸姜客,十万胸中小范兵。
谈笑巳看功业就,指麾能使鬼神惊。先忧后乐平生志,须仗忠贞答圣明。
武帝横汾继大风,凤衔丹诏出关中。神羊高固能升铎,金马杨庄解荐雄。
苜蓿未移沙苑雪,葡萄终引馺娑宫。十年留滞周南客,梦入长杨看射熊。
寒食初分,酸风犹急,敝尽貂裘。宾朋广坐,乐事也难留。
况值频吹画角,人消瘦、懒上秦楼。驼峰底,丝丝鬓雪,尘满吴钩。
远泪不须流。从此去、岁华暖到箜篌。陌头草绿,辇道美人游。
竞劝金壶酒罢,轻帆动、细雨兰舟。谁知是,依然闪塞,不断新愁。
萧寺高标信步登,渐高旋觉此身升。云中四望全无碍,春半同游本亦曾。
日射琉璃花片片,地浮江海浪层层。金陵自古多佳丽,料理风烟恐未应。
春时桐树叶幢幢,风动书签月浸窗。重到已为人剪伐,一阶残雪吠惊厖。
田舍生涯在田里,家家种苗始云已。
俄惊五月雨沉淫,一夜前溪半篙水。
苗头出水青幽幽,只恐飘零随水流。
不辞踏车朝复暮,但愿皇天雨即休。
前来秋夏重漂没,禾黍纷纭满阡陌。
倾家负债偿王租,卒岁无衣更无食。
共君努力莫下车,雨声若止车声息。
君不见东家妻,前年换米向湖西。
至今破屋风兼雨,夜夜孤儿床下啼。
黄花开不待重阳,亦有芙蓉不待霜。为忆宣和新谱里,已将金钿对红妆。
朔风一夜至,庭树叶皆飞。孤宦百忧集,故人千里归。
岱云寒不散,江雁去还稀。迟暮兼离别,愁君雪满衣。
九陛门深障晓芃,暖寒初致感恩辞。
争先敢羡偷狐手,再拜真同赐马骑。
掩耳功高知不世,续貂名在愧乘时。
炎凉几作班姬扇,恋恋谁存赠别诗。
金井梧桐霜叶飞,寒乌哑哑中夜啼。
兰闺少妇停灯宿,梦见征人塞上归。
相思未诉乌惊起,千结柔肠碧窗里。
鹍弦羞涩掩瑶琴,线断红珠泪如洗。
啼哑哑,声不住。
牵辘轳,逐乌去。