疏花寂历似残红,病眼摩挲望欲空。
已恨浥开无细雨,却愁吹落有狂风。
物华又报清明节,人世真成白发翁。
为语天工须索性,剩将春色慰人浓。
一眺名山便息机,况逢佳节柳依依。翔风燕子穿松径,尽日渔翁坐钓矶。
夹岸苍茫云气合,中流湍急浪花飞。凭栏共羡沧洲好,长啸天门未忍归。
清明萧瑟送春华,短屐欣过仲蔚家。
小语轻寒来燕子,半含微雨出桃花。
蝶飞幻梦何须较,蚁尽深杯可再赊。
浇却北邙坟草湿,白杨愁鬼哭烟沙。
梨花寂寂燕飘零,药槛兰畦嫩叶生。
处处儿童吹柳笛,扶持春事到清明。
鞦韆旧俗讲堂东,稚子相呼我半聋。莫对春风思拍拍,应随释氏说空空。
染红濡绿诗魂远,去国怀乡客意同。先冢纸钱投未得,几声啼鸟落花中。
多暖少寒春不晴,最伤心处是清明。故园寒食花争发,雨歇莺啼千万声。
一百六日春正浓,江村片水桃花通。
兰桡双飞柳底灭,船头细草摇轻红。
女郎祠前美人集,骄春粉黛花神泣。
小姑倚嫂姊将妹,佛香惹袖朝云湿。
竞舍金钗铸善财,笑打流莺映花立。
等闲倾尽吴儿国,玉骢仿佛酒无色。
百年日日宜清明,昨日无端送寒食。
眼前色界非非天,烟花梦断空遗钿。
青原寡妇哭何事,日暮东风吹纸钱。
鸡声东傍禁城隅,官舍青青系白驹。
上苑花枝淹旧雨,御沟杨柳发前湖。
风光未判春多少,弦管难明恨有无。
绿草渐高堤渐没,凭君推牖瞰鸥凫。
行人侧耳听棋声,败屋残灯夜未平。满树风威随白战,半庭月色趁清明。
冥心似悟门中味,真境堪忘世上情。欲向蒲团醒大梦,东林深处问啼莺。
紫殿含云列,黄居吐日攒。人间杨柳色,天上得先看。
藻鲤腾文浪,华莺度玉栏。万年瞻郁翠,春象映游观。