紫陌新烟出汉宫,柔桑遍绿杏枝红。楼台半落梨花雨,帘幕斜吹燕子风。
物候渐随时思改,酒杯犹喜故人同。朝来亦有还家梦,无那莺声到枕中。
石上听泉投寺宿,泉声绕石不停流。云沉远树千山夜,月落孤城一角秋。
野鹤到窗寒入梦,明河隔座影当楼。閒心独与僧相对,忘却西风宋玉愁。
文草杯棬在,清明分外愁。白云随眼到,红泪入肝流。
世上无长梦,谁终免一丘。赤松吾欲访,还恐涉虚浮。
寒烟细柳暗前津,客路清明倍怆神。故国云天双去鸟,满船风雨远行人。
流横通济山桥晚,关入岑阳陂水春。黄叶林头有归梦,沧江回首一沾巾。
才看花满枝,又见花零落。春光不自留,莫怪东风恶。
慈亲白发同而母,阿舅飘零愧老甥。骨肉有书投远海,乱离无路到孤城。
背人新燕还家早,老我残花入眼明。乡园登台望乡国,春风杨柳不胜情。
月照江潭渺渺来,清秋谁识客怀哀。远村深树藏渔火,废垒寒烟锁劫灰。
富贵久摒身外物,才名何似掌中杯。解帆又是沉沉夜,难得流萤去复回。
丽日繁花照仲春,感时清泪一沾巾。可怜芳草添新冢,犹是去年拜墓人。
一百六日春正浓,江村片水桃花通。
兰桡双飞柳底灭,船头细草摇轻红。
女郎祠前美人集,骄春粉黛花神泣。
小姑倚嫂姊将妹,佛香惹袖朝云湿。
竞舍金钗铸善财,笑打流莺映花立。
等闲倾尽吴儿国,玉骢仿佛酒无色。
百年日日宜清明,昨日无端送寒食。
眼前色界非非天,烟花梦断空遗钿。
青原寡妇哭何事,日暮东风吹纸钱。
多暖少寒春不晴,最伤心处是清明。故园寒食花争发,雨歇莺啼千万声。