乃祖杨朱族最奇,诸孙清白又分枝。炎风不解消冰骨,寒粟偏能上玉肌。
异味每烦山客赠,灵根犹是圣僧移。水晶盘荐华筵上,酪粉盐花两不知。
选将征南去,将军受脤行。玉音宣圣谕,银节下神京。
仁者今无敌,王师古有征。岂徒平小丑,意在抚遗氓。
夜静藏刁斗,风微捲旆旌。明光催献凯,天子自知名。
指上冰弦湿未调,白头司马恨难消。空将南陌如丝柳,折送行人度洛桥。
不见林宗面,先抠孺子衣。名祠瞻俎豆,绛帐想光辉。
洗砚池空在,藏书室已非。藓碑摩读罢,悽恻欲归依。
长安冠履集如云,风尘中识张使君。牙校双鞚雕玉勒,马上揖鞭见颜色。
翩然顾我苑西庐,倾情倒意无所惜。君本金陵贵公子,论交早结天下士。
学士声华在禁林,中丞风采振邦纪。祖先父后何显荣,君也有身期自致。
朅来献策复几年,龙剑郁盘斗间气。聊抒旧学试郎官,忽都新章荐司隶。
锦衣贵人嘘雷电,当朝气势谁不羡。君持三尺坐幕庭,指击腰间推豪健。
丈夫跻仕当雄俊,况今执法名逾峻。绣斧未经闽蟜舄,霜鞯已拂燕台骏。
燕台闽峤通武夷,青溪九曲流葳蕤。幔亭玉女袅相柱,桂壑芝岩纷蔽亏。
怜君标格迥凡俗,叹君美才堪钧轴。高情云海自潇疏,长志簪缨岂束缚。
待成功业报天朝,相期汗漫招黄鹄。
月照江潭渺渺来,清秋谁识客怀哀。远村深树藏渔火,废垒寒烟锁劫灰。
富贵久摒身外物,才名何似掌中杯。解帆又是沉沉夜,难得流萤去复回。
慈亲白发同而母,阿舅飘零愧老甥。骨肉有书投远海,乱离无路到孤城。
背人新燕还家早,老我残花入眼明。乡园登台望乡国,春风杨柳不胜情。
石上听泉投寺宿,泉声绕石不停流。云沉远树千山夜,月落孤城一角秋。
野鹤到窗寒入梦,明河隔座影当楼。閒心独与僧相对,忘却西风宋玉愁。
难弟难兄一样清,襟怀同抱岁寒情。夜来醉倚南州榻,爱听风前佩玉声。
新诗吟罢半凝愁,斜日当风似倚楼。争得三年才一笑,可怜今日与同舟。
轻车漫忆西陵路,斗酒休论沟水头。还胜客儿乘素舸,迢迢明月咏缘流。