穷冬北上太行岭,霰雪纠结风峥嵘。
熊潜豹伏飞鸟绝,一径仅可通人行。
僮饥马羸石磴滑,战栗流汗皆成冰。
妻愁儿号强相逐,万险历尽方到并。
并州从来号惨烈,今日乃信非虚名。
阴烟苦雾朝不散,旭日不复能精明。
跨鞍揽辔趋上府,发拳须磔指欲零。
炭炉炙砚汤涉笔,重复画字终能成。
谁言醇醪能独产,壶腹迸裂无由倾。
石脂装火近不热,蓬勃气入头颅腥。
仰惭鸿雁得自适,随阳南去何溟溟。
又惭鳦鸟识时节,岩穴足以潜微形。
我来苔欲报恩分,契阔非尽利与荣。
古人有为知己死,只恐冻骨埋边庭。
中朝故人岂念我,重裘厚履飘华缨。
傅闻此北更寒极,不知彼民何以生。
昔承上庠乏,时竹北堂轩。
饬吏勤浸灌,冉冉荣孤根。
日晏到官下,对赏忘尘喧。
海月影宵戺,天风籁晨颠。
去年主人斥,负谤为淮藩。
后来异好尚,欲诿不敢宣。
何幸观时哲,乃加封殖恩。
千里走书驿,语竹遥相存。
不才好冷局,异日期归旋。
千万屏剪伐,勿令孤愿言。
春寒天气似江南,閒倚高楼酒半酣。尽借前山作屏障,更烦佳雪洗烟岚。
吾宗端居丛百忧,长歌劝之肯出游。
黄流不解涴明月,碧树为我生凉秋。
初平群羊置莫问,叔度千顷醉即休。
谁倚柁楼吹玉笛,斗杓寒挂屋山头。
淮南苦寒不可度,积雪连山风倒树。
长淮冻绝鱼龙愁,哀鸿傍人飞不去。
雪中寒日无暖光,六龙瑟缩不肯骧。
老惫孤舟且复止,坚冰三尺厚于墙。
朝阳下屋角,白露收莓苔。苍黥知我至,钩帘唤风回。
破晓中庭花,时傍修竹开。事简吏亦暇,日高官未来。
取我囊中诗,炷香拂轻埃。所恨诸公间,疲驽愧非才。
敲茶惊午梦,共瀹风前杯。支颐坐昼寂,细影移高槐。
斯须各回鞭,跨鞍尚徘徊。虽非大三昧,亦号小蓬莱。
四山翛翛映赤日,田背坼如龟兆出。
湖阴先生坐草室,看踏沟车望秋实。
雷蟠电掣云滔滔,夜半载雨输亭皋。
旱禾秀发埋牛尻,豆死更苏肥荚毛。
倒持龙骨挂屋敖,买酒浇客追前劳。
三年五谷贱如水,今见西成复如此。
元丰圣人与天通,千秋万岁与此同。
先生在野故不穷,击壤至老歌元丰。
十年江海别常轻,岂料今随寡嫂行。
心折向谁论宿昔,魂来空复梦平生。
音容想像犹如昨,岁月萧条忽已更。
知汝此悲还似我,欲为西望涕先横。
平居相值晚,况复道涂留。
今我思挥麈,逢君为舣舟。
人情方慕贵,吾道合归休。
吏责真难塞,聊为泮水游。
南郭先生比鷾鸸,年年过我未愆期。
休论玉谢当时事,大抵乌衣只旧时。