烟多人幽处,田园秋暮时。
深村人到少,闰月稻黄迟。
旋决渠分水,新编竹补篱。
地炉煨芋栗,莫遣贵人知。
二松偃盖势曲拳,二松疏干凌风烟。霜姿舒卷全于天,笑看草木争春妍。
杖藜谁子行蹁跹,欲渡略彴回溪船。令我清梦归林泉,漳江流驶行可沿。
昔对芳樽常感慨,今同华发半萧疏。
唐家一代成青史,汉殿多年诵子虚。
丹凤春裁西掖诏,白麻夜草北门书。
几时却奉承明谒,玉蕊花边并直庐。
卜筑成佳致,幽栖乐圣时。
何如谢公墅,略似习家池。
地暖梅开早,天寒酒熟迟。
催租人去后,续得夜来诗。
一雁度岑寂,流空音响哀。云沙天地阔,霜雪羽毛摧。
力小知机早,心危见影猜。芦洲迷处所,飞绕正徘徊。
北来南去年年事,微物还应不自由。
缯缴多机应远谢,稻粱已饱更何求。
潇潇风雨衡阳暮,渺渺烟波震泽秋。
夜过边城牢闭口,断肠砧杵不禁愁。
羃羃护云衣,巉巉露山骨。
老木依苍岩,密布荫清樾。
乞我片席地,脱巾露华发。
横竹呼秋风,修藤步明月。
兹焉甘终老,梦断帝京阙。
何必学王郎,昂首但拄笏。
群峰雪覆已超然,绝顶宁同一色边。傥向异中能辨异,虽居偏位不成偏。
入尘直截须明要,在类还殊密造玄。欲混千差通不犯,曹山穿过髑髅前。
行不得也哥哥。瘦妻弱子羸牸驮,
天长地阔多网罗。南音渐少北音多,
肉飞不起可奈何。行不得也哥哥。
四海九州,如一戯具。
运之失机,人与俱仆。
嗟世小儿,坐旁窥观。
拟指其手,目动心寒。
伟兹邺侯,把握是器。
南西北东,唯所欲置。
先捣范阳,困贼两河。
远猷不施,遗孽遂多。
藉其余智,指令李郭。
尚洗甲兵,二都清廓。
再造有唐,如汉子房。
留封亦谢,高卧嵩阳。
老居上宰,前星嵲屼。
诚动昏庸,阴销篡夺。
寒暑迭运,今三百年。
岩岩英风,俨若在前。
我思古人,心焉密勿。
伟兹邺侯,才不世出。