龙锺三十九,劳生已强半。
岁暮日斜时,还为昔人叹。
今年一线在,那复堪把玩。
欲起强持酒,故交云雨散。
惟有病相寻,空斋为老伴。
萧条灯火冷,寒夜何时旦。
倦仆触屏风,饥鼯嗅空案。
数朝闭阁卧,霜发秋蓬乱。
传闻使者来,策杖就梳盥。
书来苦安慰,不怪造请缓。
大夫忠烈後,高义金石贯。
要当击权豪,未肯觑衰懦。
此生何所似,暗尽灰中炭。
归田计已决,此邦聊假馆。
三径粗成资,一枝有余暖。
愿君更信宿,庶奉一笑粲。
仙经著灵药,兹品上不刊。
服之岁月久,衰羸反童颜。
岩居有幽子,乘时劚苍山。
溪泉濯之洁,秋阳暴而乾。
九蒸达晨夜,候火不敢安。
持之落城市,谁复著眼看。
富贵异所嗜,口腹穷甘酸。
贫贱固不暇,锥刀乃其干。
坐使至灵物,委弃同草菅。
惟君冲旷士,敦然守高间。
食之易为力,天和中自完。
故以此为馈,其容几一箪。
报我三百言,浩浩驰波澜。
何以喻珍重,如获不死丹。
方当烦燠时,把玩毛骨寒。
他年灵气成,与子骖双莺。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
相如素贫贱,羽翼依文君。
一朝富贵擅名价,文君见弃如束薪。
五羖自傭赁,释褐归强秦。
鸣钟列华屋,膳羞罗八珍。
厌此糟糠妻,悦彼新美人。
二子既失意,瑶瑟流埃尘。
促轸不成曲,未唱先眉颦。
一发动三叹,泪下沾罗巾。
通宵坐披衣,夙昔谁与陈。
愁叹不复道,平明白发新。
其间绝品非不佳,张禹纵贤非鱼鲠。
黑月在浊水,何曾不清明。
寸田满荆棘,梨枣无従生。
何时反吾真,岁月今峥嵘。
屡接方外士,早知俗缘轻。
庚桑托鸡鹄,未肯化南荣。
晚识此道师,似有宿世情。
笑指北山云,诃我不归耕。
仙人汉阴马,微服方地行。
咫尺不往见,烦子通姓名。
愿持空手去,独控横江鲸。
九疑联绵属衡湘,苍梧独在天一方。
孤城吹角烟树里,落月未落江苍茫。
幽人拊枕坐叹息,我行忽至舜所藏。
江边父老能说子,白须红颊如君长。
莫嫌琼雷隔云海,圣恩尚许遥相望。
平生学道真实意,岂与穷达俱存亡。
天其以我为箕子,要使此意留要荒。
他年谁作舆地志,海南万里真吾乡。
恨无负郭田二顷,空有载行书五车。
江上青山横绝壁,云间细路蹑飞蛇。
鸡号黑暗通蛮货,(胡人谓犀为黑暗。
)蜂闹黄连采蜜花。
共怪河南门下客,不应万里向长沙。
(乔受知于吴丞相,而施州风土大类长沙。
)
波缓沤迟似让行,忽然赴岳怒还生。
东归到底谁先後?何用争流作许声。
同官赣水总青春,消息中间两不闻。
道我未衰君莫戏,不须看我只看君。