舜为天子皋为士,瞽瞍杀人执而已。
从来三尺天下平,析律二端真可鄙。
近闻编局荡巢穴,尽取鼠辈尸诸市。
布衣韦带三十余,笞配黥流动千里。
独遗太学四五士,但以奸京法从事。
秦相不重褒衣人,曷为忠恕而已矣。
乃知能掉三寸舌,极恶穷凶犹可恃。
大理得拜陶,汝曹应颡泚。
林木千重闭郡楼,西山浓翠去无由。
思量自古逃名者,多少清閒到白头。
风敲玉钩虾须垂,寒乌栖月万年枝。香薰翠被春宵冷,玉臂曲作珊瑚枕。
王氏席世宠,垂组驰朱轮。
五侯同日拜,四塞黄雾昏。
妖气徒勃勃,爵王各终身。
富贵若在天,祸淫真谬云。
时危家如寄,生离恨终天。
称家毕婚姻,岂必齐宋贤。
白首未可期,乐此桃李年。
畸人感雉飞,七载操断弦。
三年扬州梦,化作空中烟。
大义古有制,私情岂云牵。
命也我所安,抚事增怅然。
豫章谱系派流长,积德贻谋百世昌。
子孝臣忠昭史册,人文士义著名邦。
根源有自支流盛,辞赋无穷翰墨香。
一阅此书一兴叹,令人千古仰馀光。
漠漠阴凝水墨天,雨丝成阵拂窗前。千层叠巘笼轻霭,一带澄江锁淡烟。
归思似云空散乱,名踪如系尚留连。当时错笑悲风赋,今日閒愁顿黯然。
珠履三千两,金椎四十斤。阿谁知狗盗,却解脱田文。
富贵从来我自知,商岩霖雨偶愆期。祇应须鬓年来改,不及高宗梦里时。
不晓苍苍者,生渠意若何。
移踪青穗尽,眩眼黑花多。
害惨阴机蜮,殃逾虫毒蛾。
秋霖幸痛快,一卷向沧波。