白日静中消,忘言赋解嘲。叶疏犹可幄,云浅亦堪巢。
清拟圣人酒,澹于君子交。悠然无藉在,檐铎听风敲。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
长淮十月北风高,判袂临津首屡搔。草草旅装方揽辔,勤勤别酒更持螯。
扁舟君去良多况,间道子归岂惮劳。行矣馀杭期会在,早来江上看寒涛。
槽头压尽春山绿,槽下真珠泻醽醁。骚人一笑倾盖盘,满面春风涨红玉。
少陵得此不欲言,乃指八子为中仙。主人倾盖慕此意,一阁新构堂西偏。
于今世态薄于纸,何必劳心问青紫。愿君醉我金屈卮,万事过耳同风飞。
醺醺和月尚栽竹,长啸一声归翠微。
淮阴西汉一英雄,史氏持衡论亦工。
不向追亡羡萧相,却于援死著滕公。
岂知并绩三人杰,皆自当时一语功。
后世人材自戕贼,炎凉安得古人风。
●爪茉莉秋夜每到秋来,转添甚况味。金风动、冷清清地。残蝉噪晚,其聒得、人心欲碎,更休道、宋玉多悲,石人、也须下泪。衾寒枕冷,夜迢迢、更无寐。深院静、月明风细。巴巴望晓,怎生捱、更迢递。料我儿、只在枕头根底,等人来、睡梦里。
三日雨行来款关,篝灯相语雪霾山。低回俗里未能免,只有对君非强颜。
梨花雨送海棠风,不借胭脂作小红。几日无人吹玉笛,鸳鸯飞入馆娃宫。
垂杨带雨烟沈沈,绮窗翠幕清昼阴。琵琶拨尽谁知音,一声望帝春事深。
扫地待花落,惜花轻眷尘。
游人空眷恋,踏去却寻春。