天地闭不泰,贤人隐山泽。如何尧舜代,箕颍有逸客。
消长存乎时,出处惟所适。箕子之明夷,钓筑亦潜迹。
乘桴海上游,采芝商中匿。有道盍来仪,经纶建皇极。
致君义轩庭,安民仁寿域。岂必同蚯蚓,蟠屈泥中食。
秦侨洛寓随南公,新条复欲无开封。
亭名若有土断法,郑圃岂在章泉中。
旧鱼遥应化龙去,今鱼且复波间住。
人为鱼计鱼未知,今乐莫忘昔日悲。
元来老子曾垂教。挫锐和光为妙。因甚不听他,强要争工巧。只为忒惺惺,惹尽闲烦恼。
你但莫、多愁早老。你但且、不分不晓。第一随风便倒拖,第二君言亦大好。管取没人嫌,便总道、先生俏。
轻云不动日微阴,高树无风秋色深。
独听暮蝉临水坐,十年林壑阻归心。
未复钱塘郡,先收铁瓮城。妖星随月落,杀气逐参横。
已筑鲸鲵观,重新鼓角声。大江应好在,流恨几时平。
万事皆从适意休,何须快马骋长楸。
高人鼓吹鸣蛙地,当世神仙笑躄楼。
燕到捲簾如旧分,花开逢雨最闲愁。
僧来更学尝茶诀,白乳枪旗带露收。
秋怀不到梦,历历数寒更。坐得楚天白,吟教湘水清。
残灯摇壁影,片叶坠阶声。起看孤城雾,人间事又生。
桃花门外三月头,有美人兮眇中洲。
泛呼木兰寂无语,举手相招老白鸥。
白鸥见人头上笠,洒洒西江雨痕湿。
足知心事两相忘,翻然飞出青蘋立。
日斜何许一笛愁,西州回首望东州。
春风吹水柳花落,不见鹤归江上楼。
楼前青青草尺许,中有能言两鹦鹉。
声声浑不说他人,祗谓祢衡骂黄祖。
满眼羁愁不可裁,西风楼阁独持杯。一檠短梦寻家去,万瓦新霜逐雁来。
富贵未涯身半老,云山何处首空回。呼儿涤砚酬佳句,试我胸中隐隐雷。
白露洗空河汉浃,耳目莹净无牵埃。
秋声溢出润谷外,野色迸入轩窗来。
多感间吟亦凄婉,自谋和策常迂回。
傲然高视万物表,黄花浊酒聊一咍。