翁琢五七字,儿亲三百篇。
要知皆学力,未可以言传。
得处有深浅,觉来无后先。
殊途归一辙,飞路自鱼鸢。
桑弧蓬矢是男儿,故国松楸亦重违。架搆自知惟壁立,绸缪谁敢羡翚飞。
桑麻地狭妻孥笑,堂庑檐低燕雀稀。清世薄才何所用,求田问舍未应非。
醉墨纷纷尽雅才,等閒携酒探花来。
笙歌已散游人去,更逐东风拾落梅。
汉室中微竹生马,先生一尉何卑下。天门九重呼不闻,避时乃作居山者。
朅来山间药道成,云轺高举风驭轻。大溪之南古坛在,空山落日秋蝉鸣。
我寓其邻喜清旷,时来送眼风烟上。遗丹存亡今不知,痴人且啖坛中泥。
娇朱浅浅透冰光,瘦倚疏篁半出墙。雅有风情胜桃杏,巧含春思避冰霜。
融明醉脸笼轻晕,敛掩仙裙蹙嫩黄。日暮风英堕行袂,依稀如著领巾香。
依倚西风不自持,葳蕤羽葆杂金规。繁开不负朝阳色,独步非关昊帝私。
把酒可能追靖节,掇苗终欲慕天随。春红过尽聊经眼,赖有芬菲慰所思。
井乡聚散笑匆匆,岁月无情忽两翁。
灯火城南听夜雨,桑麻杜曲忆春风。
百花新意皆归燕,万里离愁独寄鸿。
重约扁舟寻禹穴,夕阳疏树乱云东。
特立孤高耐岁寒,渥丹颜貌带儒酸。
荆公诗句休拈出,北地人今已熟看。
楚州红梅如许红,作魔犹有几信风。
天公笑人但饱饭,不辨青春看花眼。
呼儿径买北湖酒,浇吾澜翻说诗口。
莫教一片飞黄昏,唤取百舌来细论。
萧萧墟落暮云寒,坏曲薪歌浃野欢。
何处饭牛归路远,一声辛苦愬漫漫。