六宅新妆促锦,三宫巧仗丛花。
一片黄云起处,内人遥认官家
扫地待花落,惜花轻著尘。游人少春恋,踏去却寻春。
病竹犹能冠丛,夏篁解箨匆匆。
细草因依岑寂,小山紫翠嵌空。
张侯去沙河,三食邺下麦。
笔力望晁董,颇遗俗眼白。
平生学经纶,胸中负奇画。
未论功活人,饱饭不常得。
妻寒尚宾敬,儿饿犹笔墨。
侧闻共伯城,鱼稻颇宜客。
又持尘生甑,欲往立四壁。
平生贷米家,十辈来簿责。
囊无孔方兄,面有在陈色。
守株伺投兔,岁晚将何获。
广道无人行,春风转沙石。
栖栖马如狗,去谒东侯伯。
布衣未可量,苍髯身八尺。
鱼乾要斗水,士困易为德。
譬之举大木,人借一臂力。
诸公感意气,岂待故相识。
吾穷乏祖饯,折柳当马策。
君子法天运,不言行四时。
提提无近功,成岁乃可知。
明窥秋毫端,耳察穴蚁争。
群材极为力,阴拱收视听。
三辰从昏明,万物安性命。
因时有更张,斟酌如斗柄。
细人趋眼前,翻手覆手闲。
狂风吹长林,何枝鸟能安。
须臾诚快意,狼籍不可言。
厨人清晓献琼糜,正是相如酒渴时。能解饥寒胜汤饼,略无风味笑蹲鸱。
打窗急雨知然鼎,乱眼晴云看上匙。已觉尘生双井椀,浊醪从此不须持。
往岁涂宫暗碧纱,倾城出祖路人嗟。
松柟峰下迁华寝,雪月光中咽晓笳。
有子今为二千石,同州才数两三家。
儿孙满地厥衣举,不见归时桃李华。
易拔苍龙角,难参宝胜禅。
林泉饱枯涩,烟月唱清绵。
笑出黄龙手,慵扶阿卯肩。
持刀欺寡妇,盗佛铸私钱。
月黑踰城夜,风高放火天。
解嗤招觉老,担屎污心田。
咄咄人皆怪老夫,奈何此客去难呼。
招温处士为罗否,待穆先生设醴无。
我有青刍堪秣马,君言白发久占乌。
人生蝉冕腰金印,未抵斑衣膝下娱。
革带频移纱帽宽,茶铛欲熟篆香残。
疏梅已报先春信,小雨初成十月寒。
身似野僧犹有发,门如村舍强名官。
鼠肝虫臂元无择,遇酒犹能罄一欢。